«Ένας άνθρωπος υπό χρεοκοπία» απο την Αντιγόνη Παφίλη

Λίγα χρόνια πριν (όχι και τόσο λίγα τελικά) θυμάμαι τη μητέρα μου να διαμαρτύρεται και να γκρινιάζει επειδή είχε αφήσει τη δουλειά της, μέχρι εμείς να «ξεπεταχτούμε», λέει.. Είχε, λέει, χάσει την ταυτότητα της. Και όντως γκρίνιαζε αρκετά. Και όταν μετά βρήκε δουλειά, γιατί τότε τα πράγματα ήταν πιο εύκολα.. άλλαξαν όλα.. ήρθε ξανά το χαμόγελο στο σπίτι μας. Τότε δεν την καταλάβαινα και απορούσα που η μαμά ήθελε να δουλεύει κι άλλο, αφού και μέσα στο σπίτι δεν καθόταν ποτέ.. Μα πότε θα προλάβαινε; Και όταν δε, πήρε τα πάνω της, «ψήλωσε» στα μάτια μας, αλλά και στου μπαμπά..  

Πιο δυνατό... να χάνεις τη δουλειά σου.. να είσαι άνδρας και η γυναίκα σου να σε εγκαταλείπει στα δύσκολα, εκεί που όλοι λένε ότι πρέπει να σου «στέκεται» το έτερον ήμισυ. Μοιάζει με ιστορία καθημερινή.. από αυτές που βλέπουμε όλο και πιο πολλές γύρω μας. Ο Νίκος Ορφανός παίζει φέτος το καλοκαίρι.. «έναν άνθρωπο υπό χρεοκοπία», που χάνει τη δουλειά του και κονταίνει.. κονταίνει.. και γίνεται τόσο δα μικρός, δύο εκατομμυριοστά του χιλιοστού, και ακόμη πιο μικρός. Τόσο λίγος νιώθει απέναντι στον κόσμο.. και ξαφνικά όλα του φαίνονται τεράστια, το σπίτι του, τα έπιπλα του, ο χρόνος, όλα.. ακόμη και η γυναίκα του. Όλα μοιάζουν ακατόρθωτα.. για να διαβάσει ένα βιβλίο, είναι τόσο μικρός που πρέπει να περπατήσει πάνω στις σελίδες.. και πόσος χρόνος χρειάζεται!!!

Και τώρα που το λέω, ξέρεις τί συνειδητοποιώ.. Ο Νίκος Ορφανός δεν έχει στα πόδια του κάποιο βιβλίο και όμως ήμουν σίγουρη ότι περπατούσε πάνω σε χαρτί με γράμματα ανάμεσα του και είχε μουτζουρωθεί και απ’ το μελάνι.... και ότι όντως σκαρφάλωνε με κόπο πάνω στο ψυγείο.. για να καταφέρει να το ανοίξει και να φάει κάτι, ό,τι έχει απομείνει..

Και νομίζω ότι δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον άλλο να παίζει αυτό το ρόλο, ή ο Νίκος Ορφανός με έπεισε ότι δεν μπορώ να δω σε αυτό το ρόλο κάποιον άλλο και αυτό δεν είναι λίγο..  

Και ο διάλογος πίσω από την πόρτα.. ένας άνδρας που δεν έχει τίποτα πια και θέλει απεγνωσμένα να δει ξανά τη γυναίκα του, αυτή που τον άφησε.. να του ανοίξει την πόρτα.. Δεν ξέρει αν έχει αλλάξει, αν πρέπει να αλλάξει για να την ξανακερδίσει και κάθε φορά δοκιμάζει κι άλλους τρόπους μήπως και κάτι την αγγίξει. Και το λάθος είναι αυτό ακριβώς.. Δεν τη θέλει, απλά θέλει μία σταθερά στη ζωή του. Την ώρα που όλα γύρω του βυθίζονται ψάχνει κάτι για να κρατηθεί.. Και μη μου πεις ότι δεν έχεις μιλήσει και εσύ σε μια πόρτα, σε αυτή που δεν άνοιξε ποτέ..  

Ένα γαλλικό έργο κι όμως τόσο δικό μας, τόσο επίκαιρο.. γιατί στο τέλος τέλος όλοι με τα ίδια γελάμε και με τα ίδια κλαίμε..

Και από την άλλη ο Θανάσης Δόβρης, εκκαθαριστής.. και τον συμπαθείς και τον μισείς. Σε ενοχλεί που λέει αλήθειες., σε ενοχλεί ο ρόλος του.. και ο Δόβρης ξέρει πώς να το πετύχει.. και να τον αγαπάς και να τον μισείς..  

Η γυναίκα που φεύγει, η Δανάη Επιθυμιάδη, φεύγει όταν τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν και δεν «βλέπει» τον άνδρα της πια, γιατί είναι τόσο μικρός..και ακόμη πιο μικρός στα μάτια της..  

Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, σκηνοθετεί και όχι μόνο.. είναι αυτός που δίνει προσανατολισμό στο χώρο ..αντιμετωπίζει το έργο σαν παιδί του και το θέατρο είναι το σπίτι του. Και αυτό το νιώθεις και  είναι ωραίο και ζεστό.. κάθε φορά σε καλωσορίζει με την ίδια χαρά που υποδέχεσαι φίλους στο σπίτι.    

Και για σένα που σκέφτεσαι «μα καλά καλοκαιριάτικα, κλειστό θέατρο;» ο χώρος είναι τόσο φυσικά δροσερός.. μέρος του σκηνικού ο βράχος από το άλσος Παγκρατίου.. φυσικός κλιματισμός...

Το The Mach|ne - Art Press συμμετέχει στους Χορηγούς επικοινωνίας της παράστασης και γι αυτό τον λόγο δίνει 5 2πλές προσκλήσεις κάθε εβδομάδα. Για να κερδίσετε εγγραφείτε στο newsletter του The Mach|ne.gr και στείλτε email στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. .