«Λύκε λύκε είσαι εδώ;;;;» | Της Μαρίας Παπαμαργαρίτη - Μπασινά
...βάζω το καπέλο μου.... παίρνω τη μαγκούρα μου και σάς κυνηγώ.
Ο λύκος στο παιδικό ομότιτλο τραγουδάκι χρειάζεται την ώρα του για να βγει και να κυνηγήσει το παιδί που περπατά «εις το δάσος» απολαμβάνοντας τις ομορφιές της φύσης. Και έτσι όταν πια έχει φορέσει τα ρούχα του και παίρνει τη μαγκούρα του, είναι αρκετά αργά προς ευτυχία φυσικά των περιπατητών εκδρομέων που σώζονται από την απειλητική του παρουσία.
Το θέμα όμως είναι τι γίνεται όταν ο λύκος είναι από πολύ νωρίτερα έτοιμος και καραδοκεί την ώρα που θα τολμήσουμε να ξεμυτίσουμε στο ξέφωτο ή στο δάσος. Φυσικά το παιδικό τραγουδάκι δεν ασχολείται με το άσχημο σενάριο. Εμμένει στην καλή έκβαση της ΄βόλτας΄ μας, μια και κάθε παραμύθι είθισται να έχει το λεγόμενο happyending.
Έλα μου όμως που τα παιδιά του σήμερα, μικρά, μικρότερα ή ακόμα και μεγαλύτερα καλούνται να βγουν σε ένα ‘δάσος΄ που από ό,τι μαρτυρείται έχει μάλλον πολύ περισσότερους λύκους από ό,τι ίσως δικαιολογεί ακόμα και ο ίδιος ο κύκλος της φύσης, η ισορροπία του περιβάλλοντος.
Τι επιλογές έχουμε λοιπόν; Μπορούμε πάντα να μείνουμε οχυρωμένοι πίσω από τους τοίχους των σπιτιών μας που -μια και προνοήσαμε όταν τους χτίσαμε - δεν είναι από άχυρο (!). Μπορούμε πάλι να βγούμε βόλτα στο δάσος οπλισμένοι σαν αστακοί και έτσι να είμαστε έτοιμοι για κάθε πιθανό χτύπημα από κάθε πιθανό εχθρό. Μα φανταστείτε τώρα να κάνετε βόλτα στο δάσος μια μέρα χαρά θεού πηγμένη στη λιακάδα και εσείς όχι μόνο να μη νιώθετε το χάδι του ήλιου αλλά να βρίσκεστε και φυλακισμένοι κάτω από τους τόνους ατσάλι της πανοπλίας σας.
Ε αυτό συγγνώμη μα δεν είναι βόλτα. Είναι αναγνωριστική εξόρμηση, είναι μαχητική είσοδος στο άγνωστο που μάς φοβίζει με όλες τις κρυμμένες, ‘αγεωγράφητες’ απειλές του, είναι μια εκμοντερνισμένη εκδοχή ναπολεόντειας τεχνικής μα βόλτα δεν είναι.
Γιατί η βόλτα θέλει χαλαρούς τους μυς του σώματος και του προσώπου, θέλει ελεύθερο, ανέμελο βηματισμό, θέλει ευελιξία κινήσεων, θέλει βλέμμα που φτάνει ανεμπόδιστο πέρα ως πέρα μέχρι εκεί που νιώθεις ότι το μπλε του ουρανού αγγίζει το γήινο καφετί. Ή το πράσινο του γρασιδιού, ή το γαλάζιο της θάλασσας. Η βόλτα θέλει ελευθερία.
Και επειδή τα φύλλα που οσονούπω θα αρχίσουν να πέφτουν από τα δέντρα θα συνοδεύουν με το τρίξιμό τους στις πατημασιές μας τα περπατήματά μας, ας μην ξεχνάμε ότι η βόλτα θέλει και ανοιχτά τα αυτιά μας. Για να απολαμβάνουμε κάθε ήχο δυνατό ή μικρό, ανεπαίσθητο ή αισθητό.
Η βόλτα θέλει φαντασία και θετική διάθεση, ή τουλάχιστον διάθεση για συνομιλία, σιωπηρή ή φωναχτή, με γέλωτα ή κλάμα, με θλίψη ή χαρμολύπη.
Εποχή περισσυλογής και ανασυγκρότησης το φθινόπωρο. Εποχή τρύγου στα αμπέλια μα και στο μυαλό μας...των σκέψεων που γέννησε το καλοκαίρι που πέρασε. Των επιθυμιών που γεννήθηκαν κάτω από την πανσέληνο ή παρέα με μια φέτα καρπούζι.
Εποχή για χαρτογράφηση των διαδρομών που θα πάμε βόλτα ...στο δάσος που μάς περιμένει παρέα με τις πρώτες βροχές για να αναζωογονηθεί.
Και αφού οι σύχρονοι λύκοι είναι πιο γρήγοροι από αυτούς των παραμυθιών μπορούμε πάντα βγαίνοντας στο κατώφλι μας να αλλάξουμε την ερώτηση:
Λύκε , λύκε είμαι εδώ;;;; Γιατί, πράγμα περίεργο μαθές, όσο και αν ψάχνω δεν μπορώ να με βρω....
Καλό φθινόπωρο!
Μαρία Παπαμαργαρίτη - Μπασινά
Από μικρή μαγευόμουν με τις λέξεις γι’ αυτό σπούδασα φιλολογία. Η φράση όμως «Κάθε βιβλίο ανοίγει ένα παράθυρο στον κόσμο» μάγεψε τη ζωή μου δια παντός. Από τότε θαυμάζω και εξερευνώ τα παράθυρα που μου ανοίγουν οι αναγνώσεις μου. Γράφοντας κατασκευάζω τα δικά μου. Για ό,τι γράφω έμπνευση ο κόσμος μας τούτος ο μικρός, ο μέγας και οι άντρες του οικογενειακού μου μικρόκοσμου.
