Oblivion vs Sunshine | Tου Θανάση Αγγελόπουλου

Oblivion, 2013

του Joseph Kosinski

Ο Τom Cruise, το διάστημα, η πάντα hot Olga Kurylenko, μια μέχρι χτες άγνωστη σε μένα βρετανίδα, ένα υπέροχο design, συναισθηματικές, φίλα προσκείμενες στο ανθρώπινο είδος μας μεγαλοστομίες...και όλες οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας που έχεις (ή και αυτές που δεν έχεις) δει...αυτό είναι το Oblivion. Και είναι μια χαρά ψυχαγωγικό και ωραίο.

Μέχρι πότε, λες, θα σώζει ο Cruise  τον κόσμο? Πήγε πενήντα και ας μην του φαίνεται. Εσύ το ξέρεις και κάπως σου κάθεται.

Επίσης, όπως λέγαμε και στο κείμενο για τον IronMan, δεν έχουν καταντήσει λίγο βαρετές πια οι σκηνές δράσης με το καταιγιστικό μοντάζ και πιστολίδι? Είδαμε έξι 007 να ρίχνουν κάργα με το PPK τους, ευχαριστηθήκαμε τον Bruce Willis να γαζώνει κάθε πιθανό εχθρό των ΗΠΑ (από ανατολικογερμανούς τρομοκράτες μέχρι Ρώσους εν έτη 2013!) ως John McClane στα θρυλικά  Die Hard. Ωραία όλα αυτά, θα μου πεις, ίσως χρειάζεται λίγο πιστολίδι ακόμα γιατί το pop corn δε χωνεύεται μόνο με κόκα κόλα.

Ξεκινάει μια ταινία λοιπόν για την οποία έχεις ακούσει πολλά και διάφορα. Και παραμένει χαμηλά στις πτήσεις με τα αστεράκια των κριτικών κινηματογράφου. Ίσως επειδή ο Cruise αν δε συνδυάζεται με Spielberg δεν κάνει να βαθμολογείται με πάνω από “τγία”.

• Αισθητική: φουτουριστικού τύπου και εξαιρετική. Ντιζαινάτη και ενίοτε εκθαμβωτική.
•  
• Φωτογραφία: γκριζογαλάζια και μελαγχολική. Από τον πρόσφατα οσκαρικό νικητή Claudio Miranda (Life of Pi).
•  
• Γκόμενες: μα φυσικά, αμερικάνικη ταινία είναι. Αν ήσουν πρωταγωνιστής θα είχες τεράστιο δίλημμα επιλογής.
•  
• Χαρακτήρας: Tom. Just that. Έχοντας επιβιώσει από έναν πόλεμο ανθρώπων με εξωγήινους, κατά τον οποίο καταστράφηκε το φεγγάρι και η γη αποικήθηκε σε μεγάλο μέρος απ' τους “εχθρούς”, ο Τοm, απομεινάρι των νικητών του πολέμου, ανθρώπων(!), καταδύεται στην κόλαση του πλανήτη μας για να επισκευάζει κατεστραμμένα αεροσκάφη και μετρά σα φαντάρος τις μέρες μέχρι να μετοικήσει στο διαστημικό φρούριο όπου ζουν άνθρωποι. Αυτός και η συνεργάτης του (Andrea Riseborough). Τους απομένουν δυο περίπου εβδομάδες...

Το πρώτο μισό είναι ψιλό υπαρξιακό και ατμοσφαιρικό. Ντιζαηνάτο και καλο-κινηματογραφημένο. Μετά, σκάει η Kurylenkο και ο Μorgan Freeman. Και όποτε σκάει ένας Μorgan Freeman είναι καλό να υπάρχουν twists και ανατροπές πλοκής ώστε να εντείνουν τον κομβικό του ρόλο. Και το αποτέλεσμα παραδίδεται στα κλισέ και τη δράση με μικρά κλεισιματάκια του ματιού (όπως όταν για ένα φευγαλέο πλάνο ο Τομ τρέχει με το μοτοποδήλατό του (!) και προσπερνά την κατεστραμμένη δάδα του πρώην αγάλματος της ελευθερίας (αναφορά στον Πλανήτη των Πιθήκων με τον Charlton Heston).

Και μετά γίνεται ένας ευχάριστος χαμός! Λίγη δράση με τις μικροανατροπές, πολλή Oδύσσεια του Διαστήματος (από τον θρυλικό Halως το σκάφος που ονομάζεται Odyssey), λίγο Moon (του Duncan- λέγε με και γιο του David Bowie-Jones), λίγος Πόλεμος των κόσμων, ξανά λίγο Moon, αρκετό Solaris και ίσως ό,τι άλλο sci-fiδεν μπορώ να θυμηθώ τώρα.

Αλλά γουστάρεις. Και εξηγούμαι.

Αν σε φτιάχνει αρχικά η αίσθηση ότι ο σκηνοθέτης υπήρξε ένα σινε-φρικιό που έβαλε στη συνταγή του ότι φαί έφαγε πριν, τότε ναι, γουστάρεις. Συν του ότι ο Kosinski βάσισε το φιλμ του σε δικό του graphic novel...όσο να' ναι, μετράει.

Επειτα, it's fucking Tom Cruise, man...he is always cool, και ας πέρασαν τα 80s (ή μήπως δεν πέρασαν;).

Δυο ωραίες γυναίκες, ψαρωτική ατμόσφαιρα και φωτογραφία, ανθρωπιστικά μηνύματα. Και αν πασχίζει ανάμεσα σε δραματουργικές εκπλήξεις με ανατρεπτικά γεγονότα και σινεφίλ αναφορές, προς το τέλος, κοιτά με θράσος ευθύβολα προς την Οδύσσεια και τον Κιούμπρικ. Και στέκεται στα πόδια, ή έστω στα... γόνατά της. Άνιση πολύ, αλλά και ειλικρινά καλών, και ίσως λίγο πιο μεγάλων από όσο μπορεί να αντέξει, προθέσεων. Το ποπ κορν τελειώνει, η κόκα κόλα έχει αδειάσει εδώ και ώρα (στριφογυρίζουν κάτι παγάκια μόνο). Αλλά καλή η χώνεψη. Tο χρειαζόμαστε και αυτό το σινεμά.

Υγ 1. Τσέκαρε επίσης το πιο εσωτερικό, ανεξάρτητο, ατμοσφαιρικό, λιγότερο ακαδημαικό Love του William Eubank.

Αν πάλι, βαριέσαι να ντύνεσαι και να στέκεσαι σε ουρά για να βγάλεις ένα εισιτήριο, υπάρχει και ο εύκολος τρόπος. Άραξε σπίτι και κάνε τα κουμάντα σου. Μπορείς και από 'κει να κάνεις το διαγαλαξιακό σου ταξίδι στα άστρα και την ύπαρξη, βλέποντας μια ταινία. Όπως ας πούμε αυτήν εδώ: