Σόνια Θεοδωρίδου - Στουτγκάρδη 24.3.2012
.jpg)
Ταξιδεύω για να τραγουδήσω, καλεσμένη από τον Γενικό Πρόξενο, για την επέτειο της 25ης Μαρτίου.
Αφήνω πίσω μου την ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη. Πετάω, και πάντα πάνω εκεί στον ουρανό, που δεν με βλέπει κανένας ,ένα μικρό δάκρυ φλερτάρει την άκρη των ματιών μου. Κι άλλος ένας αποχωρισμός .
Η Γερμανία στα άσπρα ντυμένη, και πάλι.. λες και έχουμε Χριστούγεννα, Μάρτη μήνα. Αλλά έχει και αυτό την γοητεία του.
Με το που άνοιξαν οι πόρτες του αεροπλάνου, στις σκάλες, μας περίμεναν αστυνομικοί, οι οποίοι ζήτησαν τα διαβατήρια όλων των επιβατών.
Όλοι παγωμένοι από το απότομο κρύο, αλλά και από την υποδοχή... Σιωπηλοί σαν κατάδικοι, και για πρώτη φορά με γερμανική πειθαρχία περάσαμε τον έλεγχο.
Μπήκα στο λεωφορείο και ακούγοντας τους δειλούς ψιθύρους των συμπατριωτών μου, που διαμαρτύρονταν για την μεταχείριση αυτή, δεν άντεξα και ξαναγύρισα στον αστυνομικό, που μόλις με είχε εξετάσει. «Γιατί μας εξετάζετε έναν έναν; Δεν είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση; δεν είμαστε στη Σένγκεν;» τον ρώτησα.
«Ναι, μα στην χώρα σας γίνονται πολλά πλαστά διαβατήρια και οφείλουμε να προσέχουμε!» μου απάντησε εκείνος.
Για δες που μας ελέγχουν!!! Μπορεί να μας θίγει μα από την άλλη προσέχουν για να έχουν. Κάναμε εμείς ποτέ τέτοιους ελέγχους; Όχι σίγουρα ...και γι’ αυτό τώρα καταφεύγουν στις περίφημες επιχειρήσεις σκούπα (άκου σκούπα) και φυλακίζουν ταλαιπωρούν και ξυλοκοπούν τους άμοιρους αλλοδαπούς που είχαν το θράσος να μπουν στην αφύλακτη χώρα μας.
Το κοντσέρτο ήταν υπέροχο. Πολλοί πολιτικοί διπλωμάτες αλλά και Έλληνες της διασποράς.
Ο κόσμος τραγούδησε τον Εθνικό μας Ύμνο. Και έκλαιγε. Σε όλη την διάρκεια του κοντσέρτου.
Κλαίγανε, κλαίγαμε ... Ήταν κάτι συγκλονιστικό. Την ώρα που τραγουδούσα έβλεπα τα βουρκωμένα μάτια των ανθρώπων, που η έκφρασή τους ήταν χίλιες λέξεις. Πόνος, νοσταλγία, υπερηφάνεια, οργή. Όλα μαζί σε ένα βλέμμα.
Και εγώ δεν άντεξα. Κάποια στιγμή η φωνή μου έγινε λυγμός. Ένοιωθα πολύ βαθιά μέσα μου, όλα όσα μου λέγανε, όλα αυτά τα δακρυσμένα μάτια.
Με λύγισε η αλήθεια τους , με χάραξε ο πόνος τους. Πολύ συχνά λέω σε συνεντεύξεις μου, πως κουβαλώ την Ελλάδα μέσα μου. Ναι! Την κουβαλώ! Γι αυτά τα μάτια. Που δεν έχουν φωνή, μα που μου δίνουν την άδεια, μέσα από τα τραγούδια μου να γίνω η φωνή τους. Η Ελλάδα τους .
Τελειώνοντας το κοντσέρτο βρέθηκα σε μια μεγάλη αγκαλιά ανθρώπων, που είχε ο καθένας μια ευχή, έναν καλό λόγο και ένα κατευόδιο. Αυτή είναι η ευλογία του επαγγέλματός μου.
Η ευκαιρία να παίρνω και να δίνω έτσι απλόχερα χαρά και ευτυχία.
Φίλοι μου δεν σας ξεχνώ. Ένα κομμάτι της καρδιάς μου, είναι εκεί μαζί σας.
Η Σόνια Θεοδωρίδου είναι σοπράνο
Το 2010 ίδρυσε μαζί με τον σύζυγο της μαέστρο, Θεόδωρο Ορφανίδη, την Οrchestra Mobile, ενώ ένα χρόνο αργότερα την Ηuman Voice, τη δική τους δισκογραφική εταιρία.