Πριν να σε χορτάσουνε τα μάτια μου της Αγγελικής Μακρυνιώτη

Είχα ακούσει τραγούδια του νωρίτερα
όμως ήταν εκεί, λίγο πριν την εφηβεία,
όταν βάλθηκα να τον ψάξω, να τον καταλάβω.
Ποιός ήταν αυτός ο Νίκος Παπάζογλου;
Γιατί φορούσε πάντα τα ίδια ρούχα και τί ρόλο έπαιζε αυτή η μπαντάνα;
Τί περίεργο μέταλλο στη φωνή του;
Κι από πού πήγαζε αυτός ο βαθύς λυγμός, που σου τρυπάει το δέρμα και πάει κατευθείαν
και χτυπάει ό,τι πιο ευαίσθητο κρύβεις μέσα σου;

Η πρώτη συναυλία δεν άργησε να έρθει.
Λυκαβηττός,κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90.
Έναρξη στις 9...κι εγώ εκεί από τις 5,έντρομη που δεν είχα προνοήσει για εισιτήριο.
Όταν τα φώτα άναψαν, με βρήκαν ακριβώς κάτω από τη σκηνή.

Και τότε... ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Μια φιγούρα βγαλμένη από παλιά ελληνική ταινία, σχεδόν ασπρόμαυρη
με μόνο σημείο επαναφοράς στην πραγματικότητα, το κατακόκκινο φουλάρι.
Και με ένα χαμόγελο, που όχι απλά έφτανε μέχρι τα τελευταία καθίσματα
αλλά σίγουρα «πετύχαινε»  και τους «παράνομους» που είχαν κατακλύσει τον βράχο.

Κι όμως ΗΤΑΝ ΠΟΙΗΤΗΣ....
Κι όντως ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ και την πήγαινε ένα βήμα παραπέρα
με την αλήθεια του.

Κι όμως ΟΙ ΜΑΓΚΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ...

Για τα επόμενα χρόνια, η άρχη του καλοκαιριού, σηματοδοτούσε την έναρξη των συναυλιών του και την αγωνία μου να τις προλάβω όλες.

Πύργος Δουκίσσης Πλακεντίας, παρέα με Κάθρο και Βίκη (και κρυμμένες μπύρες στην τσάντα)
Σκύρος, θέατρο Φαλτάιτς, δεκαπενταύγουστο, καθισμένοι οκλαδόν γύρω του...
Με μια πανσέληνο και τον ΑΥΓΟΥΣΤΟ του, να μας γεμίζει δάκρυα τα μάγουλα
Και για κλείσιμο, Λυκαβηττό...

«Δε μπορώ να πω μελωδίες νηπιαγωγείου, με 5-6 νότες έκταση. Θέλω όταν τραγουδώ, να τραγουδάει όλο μου το σώμα... είμαι μαθημένος στο αντάρτικο» έλεγε.

Αυτό ήταν... ένας αντάρτης, που σφράγισε την ελληνική μουσική των νεότερων χρόνων.
Η λεγόμενη «σχολή Θεσσαλονίκης» είναι ουσιαστικά η «σχολή Παπάζογλου».
Εκείνος άνοιξε το δρόμο, για να ακολουθήσουν όλοι οι υπόλοιποι.
Κανείς δεν ξέρει τι μέλλον θα είχαν ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Ορφέας Περίδης, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, οι Μικρές Περιπλανήσεις, η Μελίνα Κανά και τόσοι άλλοι, αν δεν τολμούσε πρώτος ο Παπάζογλου.

Η τελευταία φορά που τον είδα, ήταν 6 χρόνια πριν, στο θέατρο Βράχων
Το ραντεβού με τον φίλο μου τον Στέλιο, ήταν κλεισμένο εκεί.
Καθ'οδόν, άρχισε να βρέχει... ΔΥΝΑΤΑ.
Ανεβαίνοντας στο θέατρο, έβλεπα τον κόσμο να κατεβαίνει, να φεύγει.
-οτι ακριβώς σκεφτόμουν να κάνω κι εγώ-
Πόσο χαίρομαι που με «έψησες»' τότε ρε Στελάρα, να περιμένουμε λίγο ακόμα, μήπως και...
ΚΑΙ ΒΓΗΚΕ... και τραγούδησε για μας...
Μπαγλαμαδάκι, συνδιασμένο με ηλεκτρικές κιθάρες, μέσα στη βροχή.
Τσέλο, μπερδεμένο με μπουζούκια, για διακόσιους μόνο εναπομείναντες.... ΠΟΣΟ ΤΥΧΕΡΟΙ...
Κι εκείνος ...και τότε και πάντα, ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ...


Ο Νίκος Παπάζογλου γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου του 1948 στη Θεσσαλονίκη


Έφυγε στις 17/4/2011.

Έφυγε ... ???


ΕΙΜΑΙ ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΥΧΕΡΗ ΠΟΥ Σ'ΕΧΩ ΕΔΩ
Κι όταν λέω ΕΔΩ, δείχνω την καρδιά μου...

Αγγελική Μακρυνιώτη

Η Αγγελική Μακρυνιώτη, είναι στιχουργός και σχεδιάστρια κοσμημάτων. Ενθουσιάζεται να βλέπει κόσμο να φοράει δημιουργίες της… είτε είναι κοσμήματα φορεμένα σε σώματα… είτε είναι τραγούδια «φορεμένα» σε στόματα…