Για πάντα, ρε γιαγιά!! | Της Μαρίας Σπυριδάκη
Κοίτα να δεις πάλι, πως τα κατάφερα να τραβήξω πάνω μου το πρόβλημα.
«Τι να σου πω ,κορίτσι μου, έχω πολλά βάσανα. Τα μάτια σου 14 όταν παντρευτείς. Εμένα η εγγονή μου χώρισε, με ένα παιδί δύο χρονών. Με τον άνδρα της το μεγαλώνουν μαζί, αλλά κρεβάτι δεν έχει. Από αγάπη μεγάλη ο γάμος, αλλά δεν άνθισε.»
Σημειωτέον με τη λέξη « κρεβάτι» ήθελε να μου περιγράψει την χωριστή καμάρα (διαφορετική κρεβατοκάμαρα) της ζωής τους.
Με έβαλε σε σκέψεις πρίν προλάβω να δοκιμάσω το επιδόρπιο της ταβερνούλας στο οποίο βρεθήκαμε και οι δύο.
Εκείνη 80 χρονών ,εγώ 29…Τα μεγέθη είναι ως εξής: 80>…>29. Δύο άκρα που τραβούν από πίσω τους μια μεγάλη και μια μικρότερη ουρά ζωής.
«Μην ανησυχείς. Θα ξαναφτιάξει τη ζωή της!» τι να πώ σε μια άγνωστη γυναίκα, 80 ετών, που δάκρυζε ξαφνικά μπροστά μου. Για δευτερόλεπτα ,όμως , κατάλαβα τον πόνο της. Είδα την ιστορία της μέσα στα μικρά, χρονοφαγομένα της καστανά μάτια.
Ήταν 19 ,όταν ο άνδρας της τη ζήτησε από τον πατέρα της. Ούτε που το κατάλαβε πως βρέθηκε παντρεμένη. Από την αγκαλιά του πατέρα στην αγκαλιά του συζύγου. Από την πατρική στοργή στην συζυγική φροντίδα. Τι πρόλαβε να ζήσει, θα μου πεις; Παιδιά ,σπίτι, υποχρεώσεις από μικρή. Και έναν άνδρα πάντα δίπλα της, πανταχού παρόν. Με αυτόν να μιλήσει. Να συνεννοηθεί για το σπίτι. Να λύσει το πρόβλημα του παιδιού. Να κάνει τα ψώνια . Να πάει στην εκκλησία .Να κουτσομπολέψει την γειτόνισσα. Να κάνει έρωτα ,στο σκοτάδι για να μην δει την γύμνια της. Αποχωρίστηκαν μόνο, στον θάνατό του. Εκεί ήταν που έκλαψε με οδύνη, γιατί έχασε το άλλο της μισό. Αυτό το μισό που δεν της ήρθε από τρελό έρωτα, μα από προξενιό στη ζωή της. Τι σημασία έχει; Αφού τελικά ήθελαν και οι δύο να ενωθούν για να γίνουν ένα ολόκληρο. Και αυτή ήταν η «κόλλα» για την ένωσή τους. Συγκατάθεσαν και οι δύο στο να αφήσουν το «μισό» τους πάνω στο νυφικό κρεβάτι ,που θα τους κοίμιζε μία ζωή , για να συρθούν το ένα προς το μέρος του άλλου και να κολλήσουν. Τα σεντόνια τσαλακώθηκαν πολλές φορές και λερώθηκαν. Τα «μισά» κάπως άλλαζαν στάση στον ύπνο και δεν βρίσκονταν για να ενωθούν. Στο τέλος της νύχτας, όμως, σκοπός ήταν η ένωση.
Σήμερα, όμως γιαγιά, κλαίς για τον χωρισμό της εγγονής σου. Και κλαίς γιατί δεν ξέρεις τι φταίει.. Μέσα σου όμως, το γνωρίζεις καλά. Γιατί δεν γίνεται 101 τα αλεπουδάκια και 100 η αλεπού! Έβλεπες πως η εγγονή σου ταλαιπωρήθηκε για να βρει εκείνον τον ένα που θα αναλάβει την ευθύνη της ευτυχίας της ενώ η ίδια επέμενε για γάμο. Εσένα, αντιθέτως, σε ζήτησε ορθά-κοφτά από τον πατέρα σου. Η εγγονή σου, γιαγιά, είχε ΈΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ για καθετί που έκανες εσύ με τον ΙΔΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ. Αλλού έλεγε τα προβλήματά της, με άλλους πήγαινε για ψώνια, με ψυχολόγους ανέθρεψε το παιδί της, μόνη της δούλευε ώρες για να φέρει χρήματα. Δεν ήθελε να αφήσει το δικό της «μισό» να κυλιστεί στο κρεβάτι με το άλλο «μισό». Για την εκκλησία, άστο μη ρωτάς! θα σε στενοχωρήσω. Όσο για τον έρωτα; Έγινε εύκολος, γρήγορος, ανούσιος και καμιά φορά πολύ… κοινωνικός!
Για αυτό σου λέω ,γιαγιά… Εσύ κλάψε για τα χρόνια που πέρασαν. Και άφησε την εγγονή σου να κλάψει , για τα δικά της βάσανα. Αυτά για τα οποία ,εσύ ευθύνεσαι λιγάκι. Της έδινες πάντα παράδειγμα την ανιψιά σου την γιατρίνα που έκανε σπουδές και λεφτά. Ήθελες να γίνει σαν κι αυτήν γιατί την θαύμαζες με τα δικά σου ,στερημένα από μόρφωση και εμπειρίες, μάτια. Αμαρτίες γονέων ,τέκνα παιδευουσιν.
Και η αμαρτία ήταν, που δεν διδαχτήκαμε το «μαζί» και το «για πάντα».
Επειδή, μια κοινωνία ανισσόροπη είπε πως δεν υπάρχουν και πως όλα αλλάζουν.
Γιατί, τέλος, κανείς δεν μας είπε πως όλα αλλάζουν καθημερινά και όλα μπορούν να αλλάξουν, ακόμα και όταν είμαστε «για πάντα μαζί»!
Η Μαρία Σπυριδάκη είναι δημοσιογράφος ,πτυχιούχος των πολιτικών επιστημών και ιστορίας του Παντείου πανεπιστημίου. Παρουσιάζει την εκπομπή Χρώματα Ελλάδας ,που προβάλλεται σε κανάλια της περιφέρειας. Εργάζεται και ζει... με μία βαλίτσα στο χέρι Κρήτη- Αθήνα !!!