Σ’ αυτή τη ζωή άλλοι κολυμπούν και άλλοι απλά επιπλέουν… | Της Μοσχούλας Σολάκη
Θαυμάζω ιδιαίτερα την επιμονή κάποιων ανθρώπων, την τόλμη και την δίψα τους για ζωή…
Παρόλο που τίποτα δεν ήταν εύκολο για εκείνους, αυτοί τα κατάφεραν και βρήκαν το δρόμο τους…
Κι ας μην ήταν ανοιχτός…
Κι ας μην ήταν στρωμένος με δάφνες…
Αλλά γεμάτος, εμπόδια κι αγκάθια…. Απ’ αυτά που σου σκίζουν τη σάρκα λίγο, λίγο σε κάθε σου πέρασμα …
Απ’ αυτά που κάνουν την ψυχή σου να αιμορραγεί κάθε τόσο…
Κι όμως παρά την ανηφόρα, έχουν μια αβυσσαλέα δύναμη…
Είναι γεννημένοι γενναίοι; Όχι! Απλά αναγκάστηκαν να γίνουν…
Και έγιναν…
Οι συγκυρίες, οι εμπειρίες, όλα αυτά που βλέπεις και ακούς σε χτίζουν κάθε μέρα, τουβλάκι στο τουβλάκι φτιάχνεται η οικοδομή…
Οι περισσότεροι λοιπόν είχαν δύσκολα παιδικά και όχι μόνο χρόνια…
Πολλοί απ’ αυτούς βίωσαν φτώχεια, σωματική και πνευματική εξαθλίωση μέχρι το κόκαλο…
Φλερτάρισαν πολλές φορές με την ιδέα του θανάτου, ως απαλλαγή, ως λύτρωση…
Σύμφωνα με κάποιους ήταν τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού ή τα παιδιά που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα ή τα λεγόμενα «καημένα»…
Κι όμως έγιναν η έκπληξη… το θαύμα…. η ανατροπή…
Κι όμως τα «καημένα» δεν έμειναν στάσιμα, δεν έμπλεξαν στα ναρκωτικά, δεν έγιναν κλέφτες, δεν έγιναν πόρνες…
Όχι πως δεν άγγιξαν τα όρια της απελπισίας… Μα φυσικά…
Το πείσμα τους έγινε το τιμόνι τους… ο οδηγός τους…
Χίλιες φορές έκαναν βουτιά στο κενό και χίλιες φορές ξανασηκώθηκαν πάλι..
Ίσως γιατί μετά από τα μερικά πεσίματα λιγοστεύει ο φόβος..
Η εσωτερική δύναμη αυξάνεται..
Αποκτάς καλύτερα κρατήματα…
Φτιάχνεις προστατευτικούς αερόσακους….
Παθαίνεις και μια «Α» ανοσία…
Πόσο χαίρομαι όταν παρακολουθώ αυτή την εξέλιξη!
Αυτό το ξεκρέμασμα της ταμπέλας του «καημένου»!
Αυτή την διάχυτη ελπίδα που αποπνέει το βλέμμα τους…
Γιατί όταν τίποτα δεν σου είναι έτοιμο, απλό, εύκολο σε ωθεί στην αναζήτηση, σε ωθεί στην ίδια την ζωή …
Βρίσκεσαι ξαφνικά μεσοπέλαγα, χωρίς σωσίβιο, χωρίς σανίδα και το μόνο που μπορείς να κάνεις για να σωθείς είναι να κολυμπήσεις…
Δεν έχεις άλλη επιλογή, δεν έχεις άλλη διέξοδο…
Είσαι εσύ και συ…
Παλεύεις μόνος…
Μόνος βρίσκεις την τροφή σου, όλα μόνος σου…
Γιατί όταν όλα σου έρχονται βολικά, ετοιμοπαράδοτα και εξαιρετικά μασημένα…
Δεν χρειάζεται να παλέψεις για κάτι…
Φοράς το σωσιβιάκι σου και επιπλέεις…
Επί του ασφαλούς, δεν κοιτάζεις πως θα βοηθήσεις τον εαυτό σου, αλλά ποιος θα βρεθεί να σε βοηθήσει…
Τέτοιου είδους άνθρωποι συχνά μπλοκάρουν, χάνονται μόλις τύχει και ανταμώσουν ένα πρόβλημα στο διάβα τους…
Όταν κλιθούν να πάρουν μια απόφαση πελαγώνουν και ψάχνουν κάποιο βράχο να ακουμπήσουν…
Λογικό γιατί ποτέ ίσως μέχρι εκείνη την στιγμή δε χρειάστηκε να αποφασίσουν μόνοι τους για τον εαυτό τους…
Η επανάπαυση είναι «κακός αγωγός»…
Τολμώντας μαθαίνεις να στέκεσαι στα πόδια σου…
Πέφτοντας, μαθαίνεις να σηκώνεσαι…
«Αυτοστηρίζεσαι»… δεν εξαρτάσαι από τους άλλους σε κάθε σου ζόρι…
Δε ζητάς απεγνωσμένα να βρεθεί κάποιος και να σου χαράξει το δρόμο σου…
Να σε ξελασπώσει…
Να σου πάρει το τιμόνι απ’ τα χέρια και να σε οδηγήσει…
Έτσι δε μαθαίνεις…
Απλά ζεις σαν τσιμπούρι στις πλάτες των άλλων…
Δε ξέρεις καν ποιος είσαι, εσύ μέσα σου…
Άραγε έψαξες ποτέ ή αρκέστηκες στα λεγόμενα των άλλων για σένα;
Η Μοσχούλα Σολάκη είναι απόφοιτη του τμήματος Ιστορίας εθνολογίας με παράλληλες σπουδές στον τομέα της ψυχολογίας.
Ασχολείται από νεαρή ηλικία με το δημιουργικό γράψιμο και τη συγγραφή πεζών κειμένων.
