Γραμμές διακεκομμένες. | Της Γιώτας Μάρκου

Γραμμές διακεκομμένες, σε δρόμους, συναισθήματα, σκέψεις. Και ενώ είναι τόσο κοντά η μια με την άλλη δεν μπορούν να ενωθούν. Δεν θα ενωθούν ποτέ. Φυλακισμένες για πάντα στο γκρι τους background. Αιώνιο τους σπίτι. Αιώνιο τους βασανιστήριο, μπορείς να τις παρομοιάσεις σχεδόν με τα πάντα γύρω σου. Είναι σαν τις λέξεις στα γράμματα που γράφεις και καις κάθε βράδυ. Τα γράμματα που ποτίζονται από τα άγχη σου, τους φόβους σου, ίσως και τα δάκρυα σου.

Θα μπορούσε να είναι το ημερολόγιο σου. «Το ‘ξερα! Γι’ αυτό τα καις όλα! Γι’ αυτό. Μη μιλάς για λίγο. Δεν προλαβαίνω να γράψω.»

Και ξεπηδούν οι σκέψεις από το κεφάλι, και μπερδεύονται με τις δικές σου. Και ξεδιαλέγουμε αλήθειες και ψέματα. Πώς μπορεί να μοιάζει το τραγούδι «της απόδρασης», «του αποχαιρετισμού», «του περιμένω», «της αγάπης», ή απλά το «δικό μας τραγούδι;»

Της Γιώτας Μάρκου