Following plan B | Του Φάνη Λιάζου

Κοντεύουν 2 χρόνια πλέον που έχω μεταναστεύσει μαζί με την μικρή μου οικογένεια και ήρθε η ώρα ενός μίνι απολογισμού.

Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω πολλά «κλισέ» για όσα έχω περάσει, αλλά σκέφτομαι να εστιάσω τις σκέψεις μου στην πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι η νέα χώρα που με υποδέχτηκε μου φέρθηκε ως ισότιμο πολίτη, αλλά και γω από την πλευρά μου έκανα ότι μπορούσα για να αποδεχτώ τους νέους κοινωνικούς κανόνες, ούτως ώστε να μπορέσω να αφομοιωθώ καλύτερα στην νέα πραγματικότητα.

Η ζωή μου άλλαξε αρκετά, αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά, μιας και ως φοιτητής είχα μεταναστέψει ξανά στο εξωτερικό. Αυτή τη φορά όμως, ήταν κάπως διαφορετικά. Σαν φοιτητής στο εξωτερικό, ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψεις και μάλιστα θριαμβευτικά κρατώντας το βαρύτιμο τρόπαιο, το πτυχίο. Αυτή τη φορά λοιπόν, τίποτα δεν είναι σαφές και καθώς οι μέρες και οι μήνες περνάνε και κάνεις σοβαρά βήματα στην νέα χώρα, τόσο βλέπεις να απομακρύνεσαι από την πατρίδα. Αναπτύσσεις νέες συνήθειες και νέα αντανακλαστικά που σε βοηθούν να προσαρμοστείς καλύτερα.

Φίλους δεν κάνεις εύκολα, είσαι ξένος οργανισμός, πόσω μάλλον δε, για τους ομογενείς 2ης και 3ης γενιάς, γι’ αυτούς είσαι και μέρος του προβλήματος, σαν να  να ντρέπονται για τη χώρα τους και είναι αρκετό για να σε κατηγορήσουν με την πρώτη ευκαιρία. Πολλές συζητήσεις δίχως αποτέλεσμα, η θέση τους παγιωμένη..τώρα τί κάνω; Απλά αλλάζω θέμα!! Οι γερμανοί.. φιλικοί αλλά και απόμακροι, με σεβασμό απέναντι σου, πιο πολύ απ’το φόβο να μην χαρακτηριστούν ρατσιστές, σε μια κοινωνία που, λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο, αναγκάστηκε να δεχθεί εκατομμύρια ξένους για να επανδρώσουν το εργατικό τους δυναμικό (καζάνι που σιγοβράζει Θεός φυλάξει σε μια ενδεχόμενη οικονομική κρίση).  

Δουλειά…μεγάλη κουβέντα. Αν δεν ξέρεις την γλώσσα και δεν έρθεις με συμβόλαιο, παρά μόνο με το πτυχίο σου και ένα αξιόλογο σχετικά βιογραφικό, όπως έκανα εγώ, τα πράγματα είναι δύσκολα. Πολλές απογοητεύσεις, βιογραφικά υπερπαραγωγές για μια και μόνο συνέντευξη! Εμπόδιο πάντα..η γλώσσα. Βέβαια παίζει ρόλο και το τι ψάχνεις. Κι όλα αυτά, αν δεν θες απλά μια δουλειά βιοποριστική και θες καριέρα στον τομέα σου, μιας και βρίσκεσαι στην «γη της επαγγελίας» και της ανάπτυξης.. Λες λοιπόν, θα το παλέψω διαβάζεις τα βράδια την γερμανική κάνεις ένα διάλειμμα και ψάχνεις για δουλειές, άναρχα, ακανόνιστα, χάνεσαι σε σελίδες με μοναδικό σου σύμμαχο το google translate (μεγάλη η χάρη του), σηκώνεις το κεφάλι σου περασμένα μεσάνυχτα, ξαπλώνεις μπαίνεις λίγο με το κινητό σου στο twitter για μια γερή τζούρα Ελλάδας (λες και μπήκες σε καφετέρια που βρίσκονται όλα τα παιδιά απ’το Λύκειο σου, ένα πράμα) και σε παίρνει νοσταλγικά ο ύπνος. Το πρωί ξυπνάς πριν ξημερώσει πας στη μέτρια δουλειά που βρήκες να ταιριάζει στα προσόντα σου, για να σου δώσει ένα πάτημα για την επόμενη. «Απ’ το μηδέν» σκέφτεσαι… Το μεσημέρι παίρνεις τον μικρό απ’ τον παιδικό σταθμό, που το κράτος φρόντισε να σου βρει πριν βρεις εσύ δουλειά, κι όλα μοιάζουν πιο εύκολα και αισθάνεσαι ευγνώμων (η γλυκιά ψευδαίσθηση του «υγεία να χουμε»). Απόγευμα.. έρχεται και το ταίρι σου, για την πολύτιμη παρήγορη αγκαλιά που θα δώσει ο ένας στον άλλο. Λίγο Skype, λίγο viber και μαθαίνεις νέα από οικογένεια και φίλους, από αυτούς που μέχρι και απειλές εξαπέλυαν για να μην φύγεις.  Αυτούς που σε έκριναν κι αυτούς που έμειναν σιωπηλοί, αυτούς που μεγάλωσαν μαζί σου και σου στάθηκαν και τους στάθηκες, αυτούς που τώρα στριμώχθηκαν στα social media να περιμένουν ένα «like» και μια «ενημέρωση κατάστασης». Και μόλις κοιμηθούν όλοι καταπιάνεσαι με τα ίδια και κει είναι που ακούω τον εαυτό μου να μου λέει καμιά φορά  «Κυνηγάς χίμαιρες για να τις ταΐσεις στη μισαλλοδοξία σου», «Ας είναι» απαντώ κοφτά και ξεψυχισμένα και συνεχίζω…

Του Φάνη Λιάζου

 

Κάνοντας την ζωή μου δύσκολη απ'το 79, οπτικός τύπος #diplis, ακολουθώ το plan B μου στη Γερμανία, καταστρώνοντας παράλληλα ένα planC έτσι για να υπάρχει.

Αποφεύγω να δίνω συμβουλές, γράφω μόνο από τις προσωπικές μου εμπειρίες γιατί όλοι ξέρουμε τι λένε για τις "απόψεις".