Φοβάμαι... | Της Ευδοκίας Παπακρίβου

Κι έχει η γεύση μου μπαχάρι και κανέλα

σαν τα φιλιά μας έναν ζεστό χειμώνα

κι έχει ο αέρας μου φρεσκάδα σε κόκκινο χρώμα

άλλοτε σε μωβ, κίτρινο ή πράσινο..

Έχω στη σκέψη μου μια γλυκιά προσμονή που όταν ντύνεται λαχτάρα την φοβάμαι.. Φοβάμαι πως μ' αυτή τη μανία που κλέβει την ψυχική μου δύναμη, μια μέρα δε θα προλαβαίνω να την αποκαταστήσω.. Φοβάμαι πως τα δάκρυα που ρίχνει στο χώμα που πατάω δε θα αργήσουν να γίνουν βούρκος που σιγά σιγά θα ρουφάει ολάκερο το είναι μου και τις χαρές μου και τις ελπίδες μου όλες... Φοβάμαι πως θα μου στολίσει με λάσπη τα βήματα και θα μου φορτώσει δειλία και απογοήτευση..

Μα εγώ θέλω όσο τα μάτια μου βλέπουν όνειρα να σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά και με στραμμένο το βλέμμα στον ουρανό να αναζητώ τη σωτηρία.. Θέλω να συνεχίσω να απλώνω το χέρι προς τα σύννεφα και αυτά σαν μαγνήτης να με τραβάνε πάνω τους.. Θέλω να γέρνω ξανά και ξανά στον ώμο τους και με μάτια κλειστά να περιμένω πιο όμορφο το ξημέρωμα..

Κι έχει η ανάσα μου λαχτάρα κι αγωνία

σαν προσμονή για τη γλυκιά σωτηρία

κι έχουν τα μάτια μου όνειρα ακόμα

άλλοτε με κόκκινο, γκρι ή άσπρο χρώμα..

Βυθισμένη στων ονείρων τις γουλιές η σκέψη μου.. φοβάμαι.. μη μ' αφήσετε να χαθώ

Η Ευδοκία Παπακρίβου είναι φοιτήτρια του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

«Γράφω από την εφηβεία και ερέθισμα μπορεί να γίνει οτιδήποτε.. ο μεγαλύτερός μου φόβος και η μεγαλύτερή μου αγάπη.. η βροχή, ο αέρας, τα σύννεφα.. ακόμη και μια γέρικη φιγούρα στην άκρη του δρόμου..»