Τίποτα... | Της Γιώτας Μάρκου

Και όταν αποκτήσουμε στο τέλος αυτό που θέλουμε… τότε τι; Όταν δίπλα μας θα έχουμε το άλλο μας μισό, σε ποια μαγαζιά θα ξενυχτάμε πίνοντας και τραγουδώντας το όνομα του; Τι θα απογίνουν τα τραγούδια του πόνου που μελαγχολικοί ακούμε; Πόσο διαφορετική ζωή! Τώρα που τα σκέφτομαι νιώθω λίγο περίεργα. Ίσως μάλλον επειδή συνήθισα… συνήθισα σε όλο αυτό. Σε πόσους μπορούμε να δοθούμε; Και πόσοι από αυτούς μας νιώθουν δικοί τους;

«Με είδες δικό σου και σε είδα δική μου;»

Πως μπορεί ένας άνθρωπος να είναι δικός μας; Τι ακριβώς αγοράσαμε και από ποιον; Τι θα πουλήσουμε και που, ώστε να σταματήσει να είναι.

«Τίποτα και από κανέναν!» είναι η μια απάντηση.

«Τα πάντα και παντού.» είναι μια δεύτερη.

Δύο έννοιες, πολλές σημασίες και παραπάνω από δύο πρόσωπα αρχίζουν να συνθέτουν ένα ωραίο cocktail.

Ίσως τελικά τίποτα από αυτά να μην μετρά, παρά μόνο με ποιους ανθρώπους περνάμε καλά. Αλλά και πάλι ποιος μας εγγυάται πως δεν θα προδοθούμε, δεν θα πληγωθούμε και δεν θα καταλήξουμε να κλαίμε μόνοι;

«Άρα, τι κάνουμε;»

«Τίποτα. Πίνουμε στη υγειά μας και στις χαρές μας, λέω εγώ!»

Της Γιώτας Μάρκου