Άνθρωποι και ποντίκια | Της Ιουλίας Βελισσαράτου

Ξύπνησα καταιδρωμένη. Είδα λέει ότι ήμουν σε ένα πλοίο. Ξαφνικά πιάνει απότομη καταιγίδα. Το καράβι κουνιέται σαν να γίνεται σεισμός. Προσπαθώ να βγω στο κατάστρωμα. Με το που ανοίγω την πόρτα της καμπίνας μπαίνουν νερά. Τρέμω ολόκληρη. Με όσες δυνάμεις μου έχουν απομείνει ανεβαίνω τις σκάλες με σκοπό να βρω την πόρτα. Μπροστά μου υπάρχει πολύς κόσμος. Τα πρόσωπα οικεία, χαμογελαστά. Κάποιος μου απλώνει το χέρι όταν ξαφνικά αισθάνομαι να χάνω το φως μου. Κάποιος – μέσα από το πλήθος- μου έριξε γροθιά. Πριν προλάβω να καταλάβω τι έγινε και στην προσπάθεια μου να σηκωθώ νιώθω και άλλη γροθιά, κι άλλη… Μέσα στον πανικό διακρίνω τα πρόσωπα. Όλα χαμογελαστά. Αλλά μου ρίχνουν γροθιές. Έχουν αρπάξει το πόμολο της πόρτας  του καταστρώματος και δεν αφήνουν κανέναν να πλησιάσει. Προσπαθώ να  καταλάβω γιατί μου φέρονται έτσι και είμαι έτοιμη να φωνάξω, να διαμαρτυρηθώ αλλά η φωνή μου δε βγαίνει..

Η φωνή μου αρνείται πεισματικά να με υπακούσει και μένει βουβή. Το στόμα του κατορθώνει μόνο να σχηματίζει λέξεις. Ώσπου κουράζεται και αυτό και μένει σιωπηλό.

Παρά την κούραση διακρίνω ότι ξαφνικά τα πρόσωπα – που μέχρι πρόσφατα μου φαίνονταν οικεία-έχουν κάτι παράξενο στην όψη. Έχουν μία παράξενη μύτη και πάνω από αυτή διακρίνονται  μουστάκια.. Οι άνθρωποι έχουν μεταμορφωθεί σε ποντίκια..

Έβγαλα μία κραυγή και ξύπνησα. Πήγα στο ψυγείο και ήπια νερό. Έκανα ένα δροσιστικό ντους και βγήκα.. Το όνειρο ήταν τόσο ζωντανό..

Γύρισα στο κρεβάτι και είδα δίπλα στο κομοδίνο το βιβλίο που διάβαζα την προηγούμενη νύχτα. Άνθρωποι και ποντίκια. Του Τζόν Στάινμπεκ. « Αυτό με επηρέασε» σκέφτηκα χαμογελώντας..

Θυμήθηκα ότι το βιβλίο το έκλεισα λίγο πριν κοιμηθώ  ενώ σκεφτόμουν πόσο δίκιο είχε ο Λένι όταν είπε στον Τζόρτζ «Ο άνθρωπος τρελαίνεται όταν δεν έχει κάποιον.. Δεν έχει σημασία ποιος είναι αυτός ο κάποιος, φτάνει να είναι κοντά του» …

 

Ιουλία Βελισσαράτου