Το φανάρι.. | Της Μαριάννας Φωτοπούλου

Άνθρωποι περνάνε από μπροστά μου

άλλοι βιαστικοί,

άλλοι πάλι όχι.

Κάποιοι χαμογελαστοί,

κάποιοι σκυθρωποί.

Κάποιοι με βλέμμα φωτεινό,

κάποιοι με βλέμμα θολωμένο.

Και εγώ έχω μαρμαρώσει στη μέση του πουθενά

τα χρώματα εναλλάσσονται σε τακτά χρονικά διαστήματα

και εγώ δεν μπορώ να σταματήσω να τα κοιτάζω

πότε επίμονα,

πότε με απορία.

Κόσμος συνεχίζει να περνάει,

αυτοκίνητα πάνω κάτω, κόρνες, φωνές, φασαρία, χαμός..

Αλλά εγώ εκεί πράσινο, πορτοκαλί, κόκκινο και το αντίστροφο

ξανά και ξανά...

Δεν κάνω βήμα ούτε μπροστά ούτε πίσω.

Το πράσινο σου δίνει κίνητρο να πας μπροστά

Το πορτοκαλί σημαίνει αναμονή.

Το κόκκινο απαγόρευση.

Ποιος όμως μπορεί να μου εγγυηθεί ότι η απόφαση που πήρε κάποιος άλλος για μένα είναι η σωστή?

Ότι το πράσινο όντως με πάει πιο πέρα ενώ το κόκκινο με κρατάει πίσω.

Ότι ο δρόμος που διάλεξα θα με οδηγήσει σε κάτι καλύτερο.

Ότι εγώ θα ακολουθώ τις άσπρες διακεκομμένες και αυτές θα καταπίνουν ότι αφήνω πίσω μου.

Κι αν πάλι μείνω εδώ ίσως με ρουφήξει  η ρουτίνα σαν μια μαύρη τρύπα και χαθώ στην μελαγχολία της..

Η Μαριάννα Φωτοπούλου, σπουδάζει στο Τμήμα Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το γράψιμο είναι το πάθος της "μέσα απο αυτό εκφράζομαι. Αν δεν έγραφα, δεν θα είχα τίποτα να πω".