Τη καρδιά μου εσύ δεν τη γνώρισες, στα φτερά μου δεν χώρεσες… | Της Ταρασίας Γεωργιάδου

Είναι η τελευταία μας νύχτα.  Το πρωί θα χω φύγει. Από σένα, από τη ζωή σου από τη ζωή μας.

Έτσι πάντα σκοτεινό ήταν αυτό το δωμάτιο;  Ποτέ δεν το πρόσεξα!!!

Έλουζε τόσο φως το κρεβάτι σου, όταν ξαπλώναμε.

Νόμιζα ότι αυτό το δωμάτιο ήταν η μικρογραφία του Παράδεισου.

Μα τι λέω;  Εσύ ήσουν ο Παράδεισός μου!!!

Γιατί καθόμαστε τώρα απέναντι ο ένας από τον άλλον σιωπηλοί;

Έτσι γίνεται; Αυτό πρέπει να κάνουμε;

Δεν πρέπει να φωνάξουμε, να αλληλοσκοτωθούμε, να χρεώσουμε ο ένας στον άλλο;

Με σκοτώνεις όταν με κοιτάς έτσι!!! Δεν αντέχεται….

Κάνε κάτι σε παρακαλώ!!!

Μη παίζεις τα δάχτυλά σου, μη κοιτάς το ποτήρι σου, άλλαξε τη μουσική… «ΕΚΔΡΟΜΗ»…  Εσύ έλεγες πάντα ότι σε θλίβει αυτό το cd. Γιατί τώρα;

Θα πεθάνουμε αν μείνω.

Θα σκοτώσουμε τους εαυτούς μας.

Αγαπιόμαστε τόσο πολύ, που θα αυτοκαταστραφούμε… Θα τσακιστούμε!!!

Θυμάσαι όταν ξεκίνησε το παιχνίδι μας με τις ημερομηνίες;

Θα ήμαστε μαζί μόνο 3 μήνες λέγαμε στην αρχή και γελούσαμε. Και μετά δίναμε παρατάσεις. Και άλλη και άλλη…. Και ψάχναμε ευφάνταστες δικαιολογίες στις παρατάσεις μας. Και γελούσαμε κάθε φορά που βρίσκαμε τίτλους σ αυτές.

«Μισό καλοκαίρι» έλεγες…. «Ιούνιο και Ιούλιο» εγώ.

«Διαλέγω το τριήμερο των γενεθλίων σου» έλεγες.

«Διαλέγω τριήμερο στην Ύδρα» εγώ. «Εντάξει»  κλείσαμε. 

Στερέψαμε και από ημερομηνίες τώρα!!! 

Γιατί δεν λέμε όλα αυτά τα κοινότυπα του κόσμου;

«Ήταν πολύ όμορφα, σ αγάπησα τόσο πολύ, θα σε θυμάμαι μέχρι να πεθάνω»

Γιατί πάντα να ήταν τόσο διαφορετικά μεταξύ μας;

Όχι δεν ξέχασα τίποτα….. τα πήρα όλα!!!

Πήρα την εικόνα σου, τις μυρωδιές μας, το γέλιο σου, τις ανάσες σου…

Τα φόρτωσα όλα στο σακίδιο της ψυχής μου…..

Γεμίσανε τα μάτια μου….. δεν θέλω να κλάψουμε. Σε παρακαλώ, όχι εμείς.

Που πας;  Να χορέψουμε;  Να χορέψουμε για τελευταία φορά;

Εσύ δεν χορεύεις….  Ποτέ δεν χόρευες!!!

Σε παρακαλούσα και μου αρνιόσουν…..

Αλλάζεις τη σειρά στα κομμάτια: Νο 4 «ΦΥΓΗ»

«…τη καρδιά μου εσύ δεν τη γνώρισες, στα φτερά μου δε χώρεσες. Η ζωή μου πονά και θέλω δρόμο να βρω….»

Η Ταρασία Γεωργιάδου πάντα είχε ένα θέμα με το μικρό της όνομα. "Ελάχιστοι το συγκρατούσανε. Ζω στη Νέα Πέραμο Καβάλας. Μ αρέσει να γράφω και να μεγαλώνω μαζί με τη κόρη μου. Από φέτος και φοιτήτρια  στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο."

Facebook Sitsa Georgiadou