Περιχαρακώματα. | της Μαίρης Μανδάλη

Κοίταξε για λίγο την Άντα απέναντί της, αμίλητη. Εστίασε στις λεπτομέρειες του προσώπου της. Ίσως κάποιες λεπτές γραμμές πρόσφατα είχαν προστεθεί, γιατί όσο κι αν προσπάθησε δεν μπορούσε να τις θυμηθεί από πριν. Τελικά είχε να τη δει περισσότερο καιρό απ’ όσο ήταν διατεθειμένη να παραδεχθεί.

Άφησε για λίγο το βλέμμα της να περιπλανηθεί στο χώρο. Λες και τον έβλεπε για πρώτη φορά. Κι όμως το σπίτι ήταν όπως πάντα. Φωτεινό και μυρωδάτο. Τακτοποιημένο και καθαρό σε βαθμό αποστείρωσης, ένας παράδεισος για ψυχαναγκαστικούς τύπους σαν κι εκείνη.

Ο Στέφανος στον κήπο μάζευε πεσμένα φύλλα από το γκαζόν, με το τσιγάρο στο χέρι, δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να μπει στο σπίτι πριν το τελειώσει και αεριστεί επαρκώς. Η τρίχρονη Μαρία τον ακολουθούσε κατά πόδας, φλυαρώντας ασταμάτητα. Ο Κωνσταντίνος από το πρωί στον μπαμπά του.

Η Άντα είχε παντρευτεί μικρή, είχε μείνει έγκυος αμέσως, είχε χωρίσει στο χρόνο πάνω. Η σχέση της όμως με τον Άλκη, παραπάνω από καλή. Ύστερα είχε γνωρίσει το Στέφανο. Λίγο μετά το γάμο τους, είχε έρθει η Μαρία.

«Έχουμε γάμους τον άλλο μήνα!»

«Ο Άλκης; Ε, το περίμενες, δεν το περίμενες; Τόσο καιρό είναι μαζί! Σε πειράζει;»

«Όχι βέβαια! Χαίρομαι! Είναι καλύτερα για τον Κωνσταντίνο να είναι παντρεμένος ο μπαμπάς του. Τώρα που μπαίνει στην εφηβεία, είναι καλά στο περιβάλλον του να υπάρχει όσο το δυνατόν περισσότερη σταθερότητα!»

Τη χάζεψε που της μιλούσε, απόλυτη, κατασταλαγμένη, σοφή, μοιάζοντας να έχει όλες τις απαντήσεις και μια βεβαιότητα πως όλα είναι άσπρο-μαύρο, ποτέ γκρι και τη ζήλεψε λίγο!

Ολόκληρη η ζωή της Άντας ήταν σαν το σπίτι της το λαμπερό και πεντακάθαρο, με το υπερσύγχρονο σύστημα ασφαλείας. Περιχαρακωμένη. Αυστηρά τακτοποιημένη. Με τείχη ψηλά και πανίσχυρα που προστάτευαν τις ιδανικές συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης που επικρατούσαν στον κόσμο της - στην οικογένειά της, στη δουλειά της, στον κοινωνικό της περίγυρο. Τίποτα δεν μπορούσε αυτά να τα απειλήσει. Τίποτα και κανένας.

Ύστερα μοιραία θυμήθηκε τον Παύλο. «Τρύπα» στη ζωή της τον είχε χαρακτηρίσει και δυστυχώς του το είχε πει κιόλας. Ένα ξελόγιασμα, που δεν στάθηκε απάτη. Μόνο πάθος. Μόνο sex.

«Για να είναι απάτη, πρέπει να έχεις συναισθήματα για τον άλλον…!», της είχε πει τότε δηκτικά, λίγο με στόμφο. Κι η Άντα, στην συνύπαρξή της με το άλλο φύλο, ποτέ δεν επέτρεπε στον εαυτό της και πολλά τέτοια. Κι αν τα είχε, σπάνια τα άφηνε να εκδηλωθούν.

Σύντομα την τρύπα στα τείχη, την έκανε παράθυρο. Ένα μικρό παραθυράκι που άνοιγε για λίγο, κάθε τόσο που συσσωρευόταν ενέργεια γύρω του. Για λίγο…! Κι ύστερα το έκλεινε ερμητικά. Ο Παύλος για πολύ καιρό, βρισκόταν πάντα έξω από το παράθυρο, όποτε το άνοιγε η Άντα, έτοιμος να πάρει ό,τι θα του έδινε και να δώσει ό,τι θα του επέτρεπε, απλώς γιατί δεν είχε τίποτα καλύτερο στη ζωή του εκείνη την εποχή, έτσι εκείνη είχε πείσει τον εαυτό της. Κι αν ένιωθε πως συναίσθημα από μέρους του πήγαινε να εκφραστεί, τον γείωνε απότομα, απόλυτα, εύκολα.

Ο Παύλος έπαψε να περιμένει στο παράθυρο, όχι γιατί δεν την ήθελε πια, ούτε γιατί τον παρέσυραν οι αέρηδες του έξω κόσμου.

Η Άντα δεν στενοχωρήθηκε. Όχι πολύ. Έτσι δήλωσε τουλάχιστον. Άλλωστε από την αρχή είχε ενεργοποιήσει τις δικλείδες ασφαλείας της. Άλλωστε πάντα το μπαλάκι ήταν στη δική του πλευρά του γηπέδου. Δεν ήθελε εκείνη, την απόφαση της λήξης της ιστορίας τους. Του είχε πετάξει στα μούτρα το «take it or leave it» της κατάστασης και επωφελούνταν από το «θέλω» του. Ε, ήταν μάλλον θέμα χρόνου…

Έτσι, σφάλισε το παράθυρο και ανακουφισμένη ξαναέλεγξε για πολλοστή φορά, τη θέση των όλων στη ζωή της, πιο αναλυτική και λεπτολόγα, πιο τυπική και εργατική, πιο δοτική μα και ενοχική, από ποτέ. Σιγουρεύτηκε πως το παράθυρο δεν είχε ούτε στο ελάχιστο αλλάξει τις κλιματολογικές συνθήκες του κόσμου της. Από τη μία, είχε τον Στέφανο που αγαπούσε και την αγαπούσε κι εκείνος, ευτυχώς χωρίς υπερβολικές εκδηλώσεις και κουραστικά πάθη. Από την άλλη, μια μικρή καμπή στη ζωή του Κωνσταντίνου απαιτούσε μικρές θυσίες που λάτρευε η Άντα να κάνει για να νιώθει ήσυχη με τη συνείδησή της, θυσίες που δόξα τω Θεώ, κατάφερναν να εκμηδενίζουν τα δικά της «θέλω» που τόσο την ενοχλούσαν. Με λίγη τύχη, μέχρι να μεγαλώσει ο γιος της ώστε να μην χρειάζεται άλλες, η κόρη της θα είχε φτάσει σε μια αντίστοιχη μικρή καμπή της δικής της ζωής, που να απαιτεί καινούριες. Όλα καλά! Ευτυχώς!

Τα περιχαρακώματα σταθερά. Άτρωτα…

Οι απαντήσεις όλες μέσα απ’ τα τείχη.

Τώρα φαίνεται να μην θυμάται πια τις ημέρες της νωπής απουσίας του Παύλου. Τότε που δήλωνε πως τίποτα δεν σήμαινε για εκείνη, ίσως περισσότερες φορές απ’ όσες χρειάζονταν κάποιος για να πειστεί.

Που και που όμως στέλνει το νου της στο κλειστό παράθυρο, όπως μια βραδιά -μήνες μετά- είχε εξομολογηθεί…

«Ο άνεμος είναι τόσο δυνατός που μέσα από το κλειστό παράθυρο, τον ακούς, τον βλέπεις. Θες να τον μυρίσεις. Να τον νιώσεις στο πρόσωπό σου. Που και που σου έρχονται μνήμες. Μια μικρή νοσταλγία για εκείνες τις στιγμές που λυσσομανούσε, που το αίμα σου έρρεε με ταχύτητες τρελές. Αναρωτιέσαι δειλά -σπάνια, μα το κάνεις- «Άραγε, αν…»… Φοβάσαι τη στιγμή που θα νιώσεις τις «τέλειες συνθήκες» στην πλάτη σου να σε σπρώχνουν, να σου κολλάνε το πρόσωπο στο τζάμι του παραθύρου. Φοβάσαι τη στιγμή που θα μπορείς μόνο να ελπίζεις πως τα παιδιά σου δεν μεγάλωσαν επικίνδυνα πολύ, μπορούν να τις εκτιμήσουν ακόμα, ή τουλάχιστον τις εκτίμησαν κάποτε…»

Σε λίγα λεπτά είχε ξαναβάλει τη λογική της μπροστά. Είχε επιβάλλει στη σκέψη της όλες εκείνες τις εκφάνσεις της ζωής της που είχαν προτεραιότητα και είχε επανέλθει στην τάξη.

Η Άντα εστίασε και πάλι το βλέμμα της στο είδωλό της στον καθρέφτη, στο πρόσωπό της, στα μάτια της, αναρωτήθηκε αν κάποιες στιγμές φοβάται πως αν κάποτε θελήσει να ξανανοίξει το παράθυρο, αυτό θα έχει μαγκώσει. Σκουριάσει. Μα την επόμενη στιγμή αποφάσισε πως ακόμα κι αν το κάνει, αμέσως θα ξαναβρεί τις απαντήσεις της, ακόμα κι αν χρειαστεί να τις επαναλάβει περισσότερες φορές απ’ όσες θα χρειάζονταν για να πειστεί.

«Ας μην ανοίξει! Καλύτερα! Αυτό σημαίνει πως τα περιχαρακώματα είναι σταθερά! Άτρωτα! …Ευτυχώς!»