Motivational Posters (μια μικρή ιστορία) | Του Spy Tro

Το κείμενο πάνω στη φωτογραφία ξέρεις, είναι παλιά ιστορία. Στην αρχή ο τίτλος μιας στιγμής. Ύστερα λίγο αλλιώς, άλλοτε χιουμοριστικό, άλλοτε βαριά νοηματικό. Συχνά η κλεμμένη στιγμή από ένα στίχο, ένα ποίημα, ένα βιβλίο.

Τα motivational posters έχουν ιστορία. Ο παλιός, «ιστορικός» τους σκοπός ήταν να σε παρακινήσουν να επιτύχεις κάτι παραπάνω, να γίνεις καλύτερος ή απλά να σκεφτείς κάτι, κάπως αλλιώς.

Και κάπου εδώ φτάνεις στο Μηχανάκι. Στο Νίκο, σε μένα. Χωρίς μαύρα περιγράμματα, χωρίς μεγάλες γραμματοσειρές.

Η «μάχη» ξεκίνησε στο tumblr. Νομίζω ότι κανείς δεν σκέφτηκε να κάνει κάποιον άλλο καλύτερο άνθρωπο. Κανείς δεν σκέφτηκε κάτι κάπως αλλιώς. Και στις περισσότερες φορές δεν αντιγράφει κάτι από αλλού.

Είναι εκείνες οι απλές γραμμές που και εσύ τις έχεις νιώσει αλλά ποτέ δεν τις είδες γραμμένες. Είναι εκείνο το περίεργο συναίσθημα του να βρίσκεις κάτι που δεν ήξερες ότι έψαχνες. Η εικόνα, η στιγμή, τα λόγια που θα μπορούσαν να είχαν ειπωθεί αλλά δεν δραπέτευσαν ποτέ από τα χείλια.

Δικές μας φωτογραφίες; Άλλων ; Σωστό ; Λάθος ; Αλήθεια, ποιος νοιάζεται. Αυτό που προκύπτει είναι για εμάς κάτι καινούργιο. Κάτι ναι μεν από την αρχή, αλλά παράλληλα τόσο παλιό. Ξεθαμμένο από τα «σκληρά ξενύχτια», γεννημένο από σκουριασμένα σεντούκια, πολλές φορές ξέρεις, έχει και όνομα, αλλά δεν θα τολμούσαμε να το πούμε.

Κάπου εκεί σε βρήκαν οι αγάπες, τα δάκρυα, τα άδικα, τα τελειωμένα, αυτά που έμειναν στη μέση, οι άνω τελείες, τα γιατί (κυρίως αυτά). Γράμμα γράμμα, λέξη λέξη, μια φράση, μικρή, πιασμένη από το χέρι με ένα θλιμμένο πρόσωπο, με ένα σκοτεινό δωμάτιο, με ένα τσιγάρο που τελειώνει, άλλο ένα τσιγάρο που δεν οδήγησε πουθενά, πάλι.

Δεν ξέρω πώς «φτιάχνει» την επόμενη φωτογραφία του ο Νίκος. Αλλά δε νομίζω να διαφέρουμε. Κάτι ξεθάβουμε και οι δύο. Και πατιέται εκείνο το ρημάδι το «ανέβασμα» και είναι σαν ανάσα. Και εκεί δημιουργείται εκείνο το link: Εκείνη η ταυτόχρονη ανακούφιση, του «αδειάσματος» αυτού που δημιουργεί, της «αποδοχής» αυτού που νιώθει.  Που όχι απλά «έπιασε» το μήνυμα, αλλά είδε το δικό του, στη μέση μιας εικόνας που κάτι του θυμίζει.

Εκείνου του ονείρου που είχε και έχασε. Εκείνου που δε βρίσκει. Εκείνου που βλέπει θολά μέσα στον καπνό, στο ποτήρι, ανάμεσα στο πλήθος με πάντα δυνατή μουσική.

Μα, όπως και να το δεις, ανάσες είναι. Μικρές στιγμές με μικρά (πικρά) χαμόγελα.

Μέχρι το επόμενο κείμενο στην άκρη μιας φωτογραφίας,

Μέχρι την επόμενη «κοινή» μας σκέψη και μνήμη,

Είμαστε μαζί. Εδώ.

 

Spy Tro on Facebook

A Web Side Story