Γεωργία Κεφαλά - Rocking with the Blues | Της Φελίτσια Πριμηκύρη

Η Γεωργία Κεφαλά είναι μια διαφορετική και αυθεντική rocker, δεν μιμείται, δεν κάνει «εκπτώσεις» οποιασδήποτε μορφής, δεν αντιγράφει, δεν μπαίνει σε στενά εμπορικά πλαίσια για να «πουλήσει», είναι απλά αυτή που είναι και το εκφράζει μέσω της μουσικής.

Όταν την παρατηρείς (τουλάχιστον εγώ), καταλαβαίνεις ότι καμία άλλη Ελληνίδα τραγουδίστρια δεν μπορεί να την αντιγράψει γιατί κάθε performance της Georgia είναι κάθε φορά μοναδικό και διαφορετικό, είναι ουσιαστικά η φωναχτή έκφραση του ίδιου της του εαυτού. Οποιαδήποτε απόπειρα αντιγραφής της, θα είχε ένα άχαρο ως αστείο αποτέλεσμα. Η καλλιτεχνική αλήθεια είναι πάντα μια και δεν κοπιάρεται.

Αυτή την αλήθεια μας δίνει με τα τραγούδια που ερμηνεύει και τώρα μας δίνει μια άλλη της αλήθεια με τη συνέντευξη που μας παραχώρησε.

Απολαύστε την!

Πότε ανακαλύψατε το ταλέντο σας στο τραγούδι;

Δεν το ανακάλυψα ποτέ.. Δέχτηκα την γνώμη των άλλων που μου έλεγαν πως έχω κάτι σημαντικό στη φωνή μου. Εγώ το μόνο που ήξερα, είναι πως από μικρή είχα φωνή ιδιαίτερη, πιο τραχιά και μπάσα από των άλλων κοριτσιών αλλά αυτό βέβαια δεν ήταν και πηγή χαράς τότε..χα..γύρω στα 8-9 κατάλαβα τουλάχιστον πως ήμουν σωστή τονικά, και πως μου άρεσε πολύ να τραγουδώ κυρίως όταν ήμουν μόνη.

Αποφασίσατε να κάνετε συγκεκριμένες σπουδές στο τραγούδι και στη μουσική;

Έκανα κάποια άχαρα μουσικά ξεκινήματα σε ωδεία, τα οποία ποτέ δεν κρατούσαν πολύ. .και το τραγούδι το «φύλαγα» ως θησαυρό που μόνη γυάλιζα , καθάριζα και πλήθαινα φοβούμενη (εκείνη την εποχή) πως μόνο κακό θα έκανε μια κακή τοποθέτηση στο λαιμό ή τουλάχιστον μια τοποθέτηση που δεν είχε να κάνει με την δική μου επιλογή έκφρασης. Εγώ ήθελα να τραγουδήσω με ροκ διάθεση και τοποθέτηση και εκείνη την εποχή υπήρχε κλασσικό και ελαφρύ τραγούδι. Παρ’ όλα αυτά, έμαθα κάποια πράγματα με πολλή δουλειά και αγάπη για τη μουσική.

Πώς έγινε η συνάντηση με τους Μπλέ και τι σας έχει δώσει η μέχρι σήμερα συνεργασία σας επαγγελματικά και στη ψυχή σας;

Με τα παιδιά γνωρίστηκα το 1998, και η συνεργασία προχώρησε στα «βαθειά» άμεσα. Δηλαδή μόλις γνωριστήκαμε μπήκαμε στο στούντιο και αρχίσαμε τις συναυλίες. Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Ή θα βγαίναμε «ζωντανοί» καλλιτεχνικά από αυτό, ή θα τέλειωναν όλα και όποιος είχε κουράγιο θα έκανε ξανά μια καινούργια αρχή. Σκεφτήκαμε το τώρα, και κλείσαμε τα αυτιά μας στις δεκάδες συμβουλές από γνωστούς και άγνωστους. Μέσα από το ένστικτο (που ευτυχώς λειτούργησε) βάλαμε τα πράγματα σε κίνηση ξανά. Όλη αυτή η εμπειρία έχει χαρακτηριστικά που μόνο καλό κάνανε στον τρόπο που σκέφτομαι και αντιμετωπίζω τους άλλους . Έμαθα να εμπιστεύομαι τις όποιες δυνάμεις μου, αλλά και τις δυνάμεις των άλλων.

Πώς νιώθετε, τι συμβαίνει μέσα σας όταν ερμηνεύετε ένα τραγούδι;

Νοιώθω σαν να ανοίγω μια πόρτα. Το συναίσθημα δεν είναι ευχάριστο πάντα.. Μετά την ανυπομονησία της στιγμής έρχεται ο φόβος του άγνωστου και τελικά αυτό που βλέπεις πίσω από την πόρτα, που μπορεί να είναι φως, σκοτάδι, χρώματα, χάος, μοναξιά, εγκατάλειψη, και πολλά άλλα. Για πολλά χρόνια αναρωτιόμουν μέχρι πότε θα μπορώ να κλίνω αυτή την πόρτα ξανά πίσω μου.. τώρα δεν αναρωτιέμαι πια. Προσπαθώ να βρω τη δύναμη να την αφήσω ανοιχτή.

Ποια είναι η άποψη σας για τα talent shows; Υπάρχει αληθινή εξέλιξη μετά;

Η αλήθεια είναι πως το τραγούδι δεν είναι αθλητισμός για να ψάχνουμε να βρούμε αυτόν που έχει τις καλύτερες επιδόσεις.. Η μουσική βιομηχανία όμως ψάχνει σάρκα για να τραφεί και με κάποια αποφάγια να θρέψει και τους καλλιτέχνες. Είναι πολύ σκληρή και δύσκολη απόφαση να μείνει έξω κάποιος από αυτό. Για την ακρίβεια εγώ δεν γνωρίζω κανέναν που να ζει από τη μουσική και ταυτόχρονα να είναι έξω από το σύστημα. Υπάρχουν μόνο κάποιοι που κινούνται πιο «έξυπνα» και δεν είναι διαθέσιμοι να πουλήσουν και τη μάνα τους για λίγα λεπτά δημοσιότητας…

Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί μια μπάντα από το σύνολο;

Η αισθητική και πολιτισμική συμφωνία. Ποτέ δεν είναι απόλυτη, αλλά αυτό δίνει νοστιμιά στην συνταγή..Οι διαφορές μας, κάνουν τον κόσμο ομορφότερο και μας δίνουν αφορμή να βρούμε που τέμνονται και όχι που διχάζονται οι απόψεις.

Βάζετε φαντασία στη δουλειά σας; Ψάχνετε νέους τρόπους έκφρασης;

Συνεχώς. Το έχουμε αποδείξει με τα διάφορα είδη μουσικής με τα οποία «παίζουμε» κατά καιρούς. Εγώ θα ήθελα ακόμα πιο τολμηρά βήματα, αλλά σέβομαι τον ρυθμό των υπόλοιπων.

Πιστεύετε ότι υπάρχουν αρκετές και σωστά δομημένες μουσικές σκηνές στις οποίες μπορεί να εμφανιστεί ένα rock group;

Έτσι κι’ αλλιώς ήταν ελάχιστες.. τώρα με την κρίση έχει ξεφύγει εκτός ελέγχου και η διάθεση για λούφα και παραλλαγή σε όλα τα επίπεδα..

Ποια είναι η άποψη σας για την ευρύτερη μουσική βιομηχανία στην Ελλάδα; Δίνει ευκαιρίες σε νέους μουσικούς;

χαχα… εδώ γελάνε πρώτα και μετά απαντάνε.. Σε καμία περίπτωση δεν δίνει ευκαιρίες. Η μουσική βιομηχανία είναι επιχείρηση, και επενδύει στο «προϊόν» που μπορεί να τραβήξει το καράβι από τα λιμνάζοντα νερά. Πνίγονται ήδη και δεν έχουν καμία πολυτέλεια να το ψάξουν και να δώσουν χρόνο σε κάτι καινούργιο και πολλά υποσχόμενο..

Θα κάνατε rock opera;

Δύσκολα. Νομίζω πως θα έπρεπε από μαγική συγκυρία να βρεθούν πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι μαζί για να βγει ένα καλό αποτέλεσμα..και όχι πως δεν υπάρχουν, αλλά οι ταλαντούχοι στην Ελλάδα έχουν δυσκολία στο να συνεργάζονται με άλλους..

Υπάρχει ένας τραγουδιστής στην Ελλάδα ή διεθνώς με τον οποίο είναι το όνειρο σας να συνεργαστείτε;

Πολλούς θαυμάζω, στο παρελθόν έχω πει για το δέος που μου προκαλεί ο David Bowie για παράδειγμα, αλλά πιστεύω πως οι συνεργασίες πρέπει να είναι φυσική προέκταση της πορείας της ζωής σου και των ανθρώπων που άγγιξες και σε άγγιξαν και όχι αφηρημένες και υποθετικές καταστάσεις.

Αν μπορούσατε να εισάγετε ένα νέο μουσικό κύμα στην Ελλάδα ποιο θα ήταν αυτό και γιατί θα το επιλέγατε;

Θα ήθελα να εξάγω το «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω» που έχει ο Έλληνας! Ότι τον αγγίξει το αποδέχεται μέσα στην «αθωότητά» του ή την άγνοια.. και καλά κάνει.. αποφεύγει την επιτήδευση.

Τι είναι για σας προσωπικά το τραγούδι και η μουσική;

Ο Tom Waits είπε κάποτε «Όποιος δεν αντέχει τα ναρκωτικά, καταφεύγει στην πραγματικότητα». Εγώ λέω παραλλάζοντας την παραλλαγή, πως όποιος δεν μπορεί να χορεύει και να τραγουδά, καταφεύγει στην πραγματικότητα. Πραγματικότητα όπως την αντιλαμβάνεται ο σύγχρονος άνθρωπος.. χάλια δηλαδή

Πείτε μας δύο πράγματα που σας ενοχλούν στο επάγγελμα αυτό και δύο που σας κάνουν να το αγαπάτε τόσο πολύ.

Αντιπαθώ την ανάγκη για ταμπέλα. Όλη αυτή την μεσοαστική ανάγκη για τάξη στο χάος. Να βάλουμε την ζωή και τα ζωντανά σε συγκεκριμένα κουτάκια για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε τον κόσμο και την μουσική κατ’ επέκταση.. Αντιπαθώ την ανασφάλεια που κάνει τους ανθρώπους να αλλάζουν μετά από την «επιτυχία». Μου αρέσει πολύ το ταξίδι και η επαφή με τους ανθρώπους και όλα τα ζωντανά, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και η δύναμη κάποιων καλλιτεχνών να εκθέτουν τις αδυναμίες τους, τις ατέλειες και τις σκοτεινές τους όψεις..

Υπάρχει σεβασμός στους μουσικούς και στη δουλειά τους από τις δισκογραφικές εταιρείες; Σας έχει ζητηθεί να κάνετε κάτι το οποίο δεν σας άρεσε και ενοχλούσε την αισθητική σας;

Υπάρχουν και τα δύο. Και σεβασμός από αξιόλογους ανθρώπους που πραγματικά συγκινεί, αλλά και η ύπαρξη άσχετων με τη μουσική, που έζησαν χρόνια ως «ειδικοί». Ένα παράδειγμα είναι η φράση μεγαλοστελέχους (δεν θα πω όνομα..) που μου είπε πολύ σοβαρά και με ύφος ανθρώπου που γνωρίζει και δεν δέχεται αντίρρηση, πως κανείς δεν πρέπει να καταλάβει πως έφυγε η Θεοδοσία Τσάτσου απ’ το συγκρότημα… χαχα ..το ότι είχε έρθει άλλη κοπέλα στη θέση της ήταν απλή λεπτομέρεια..

Η οικονομική κρίση κατά πόσο έχει επηρεάσει το δικό σας επάγγελμα;

Πάρα πολύ. Αισθάνομαι σαν να έχω ένα χαρτόνι τετράγωνο, το οποίο συνέχεια κάποιος μου ψαλιδίζει τις γωνίες, το κάνει κύκλο, εγώ ξανά τετράγωνο, το χαρτί μικραίνει και η ιστορία συνεχίζεται..

Όταν τραγουδάτε είναι ευδιάκριτο ότι αυτή τη τέχνη την αγαπάτε πάρα πολύ, από πού πηγάζει αυτό;

Από το καλό που μου κάνει. Βοήθησε ένα δειλό άνθρωπο να δει το «όλα» το «πάντα» και το «τίποτα».

Το τραγούδι και η μουσική μπορεί να οριστεί σαν επάγγελμα;

Αν προσφέρει χαρά στους ανθρώπους, φέρνει και δώρα. Με την έννοια όμως «ανάπτυξη επιχείρησης, φήμη, λεφτά» δεν συνάδει.. κυρίως όταν όλα αυτά είναι αυτοσκοπός. Κάθε προσπάθεια όμως και κάθε καλό αποτέλεσμα, πρέπει να αμοίβεται.

Ποιο άλλο είδος μουσικής σας αρέσει και με ποιο είδος μουσικής δεν θα επιλέγατε να ασχοληθείτε.

Μου αρέσουν απαισιόδοξες ,βαριές, και σκοτεινές μουσικές με φωνές που βγαίνουν απ’ ευθείας απ’ τον Άδη ..(δεν θα βάλω τις γνωστές ταμπέλες..) Και δεν θα ασχολιόμουν με το νησιωτικολαϊκοποπ.

Υπάρχει επαρκής μουσική παιδεία στην Ελλάδα;

Όχι. Τώρα βέβαια με το διαδίκτυο δεν υπάρχουν σύνορα στη μουσική και τα πράγματα αλλάζουν. Παρ’ όλα αυτά, δύσκολα μπαίνει στην καρδιά του Έλληνα κάτι που δεν γνωρίζει καλά. Αυτό ξέρω, αυτό εμπιστεύομαι. Το οποίο δεν είναι κατά ανάγκη κακό, αλλά ο ορίζοντας πρέπει να ανοίγει που και που..κάνει καλό. Και στη ζωή, και στη μουσική..

Το ροκ δεν είναι απλά ένα είδος μουσικής, είναι τρόπος σκέψης, είναι τρόπος ζωής, είναι ακόμα και η αισθητική αντίληψη των πραγμάτων, rock και ζωντανό παράδειγμα η Γεωργία! Keep on rocking girl!

Η Φελίτσια Πριμηκύρη Σπούδασε Οικονομία και Διοίκηση στη Γαλλία, δραστηριοποιείται στον χώρο της ένδυσης στην οικογενειακή της επιχείρηση, τη λες ροκαμπίλι με έντονες τάσεις προς τη λαϊκή μουσική, έχει ταλέντο στις ξένες γλώσσες, και λατρεία στο γράψιμο η οποία εκδηλώθηκε από μικρή ηλικία. Εκφράζεται καλύτερα και με μεγαλύτερη ακρίβεια όταν γράφει. Καλώς σας βρήκα. Καλοτάξιδη.