Υστερόγραφο 000000 | Της Δανάης Χατζή

“Πως να σε πονέσω που είσαι τόσο όμορφη;”

 

Μουρμούριζες. Ψιθύριζες ακατάληπτα.

 

Καμιά ζωή δεν σου ταίριαξε περισσότερο από αυτήν εδώ.

 

Κανένα δέρμα δεν σε ξέρασε και πιο μακριά.

 

Τόσες και τόσες πληγές σου φίλησα, μα εσύ έσταζες αίμα από παντού.

 

Πως να σε γιατρέψω καρδιά μου;

 

Δικαιολογημένα μου φεύγεις.

 

Όλο σε απογοητεύω.

 

Υ.Γ. Το ξέρω πως θα γυρίσεις όταν θα αντέχεις να ζεις χωρίς να με σκοτώνεις.

 

images_541419_438739579546701_535484939_nFacebook : Χαζή Δανάη

Πάντα θα φεύγω. | Της Σταυρούλας Κωστακοπούλου

Φεύγω γιατί είμαι λάτρης του άγνωστου.
Μου αρέσουν οι δρόμοι που ξανοίγονται
-έτσι απλά,
μπροστά μου.
Αλλά πιο πολύ όταν τους φτιάχνω εγώ.

Φεύγω γιατί λατρεύω το ρίσκο
γιατί ανυπομονώ –πάντα,
να δω τις ερμητικά κλειστές πόρτες
που θα χτυπήσω πάνω τους
επειδή έτρεχα να προλάβω
να γνωρίσω αυτό το άπιαστο
επιτέλους.

Φεύγω και μπορώ να τραγουδάω
τραγούδια ανάλογα.. τραγούδια “φυγής”,
να ακούω τις μουσικές που είναι φτιαγμένες
για αεροδρόμια, λεωφορεία και λιμάνια.
Αυτές τις απροσδόκητα όμορφες μοναχικές μουσικές.

Για μένα το «καθάρισμα της άνοιξης»
έρχεται πάντα το φθινόπωρο.
Κάθε φορά κάπου αλλού.
Φεύγω και γελάω.
Γιατί κάθε φορά είμαι πιο κοντά στο όνειρο.
Γιατί κάθε φορά είμαι πιο κοντά σε μένα.
Για να φτάσω να πω «μαγκιά σου».

 

Η Σταυρούλα Κωστακοπούλου είναι φοιτήτρια στο τμήμα Επιστημών της Προσχολικής Αγωγής και του Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Ασχολείται με το χορό και ξεκίνησαι να γράφει -πότε άλλοτε- στην εφηβεία. Αυτοί είναι και οι δύο πιο δημιουργικοί μάλλον τρόποι που μπορεί να εκφραστεί. Για ένα μόνο είναι σίγουρη. Είναι γεμάτη ελπίδα για τα πάντα.

Σταυρούλα Κωστακοπούλου Facebook Profile 

Επιλογή σου… | Της Γαρυφαλλιάς Γερογιάννη

Οι επιλογές σου μοιάζουν μ ‘ ένα ταξίδι στη θάλασσα

Είναι τόσο ρευστές που πολλές φορές βουλιάζεις μέσα τους

Γύρω σου υπάρχουν πολλές ακτές, νησάκια, παραλίες

Μα εσύ επιλέγεις ΜΙΑ, και αράζεις σε αυτή

Για λίγο ή και για περισσότερο

Άλλοτε επιλέγεις αυτή που είναι πιο κοντά σου

Άλλες φορές πάλι αυτή που σε ελκύει , χωρίς να καταλαβαίνεις το ΓΙΑΤΙ …

Ποτέ δεν ξέρεις από μακριά τι κρύβει η ακτή

Ακόμη κι αν νομίζεις ότι την ξέρεις καλά,

εκείνη μπορεί να αλλάξει , την αλλάζει βλέπεις η θάλασσα.

Μπορεί κάτι να σου κρύβει, μπορεί να ναι κάτι που εσύ δεν την άφησες να σου φανερώσει

Μα είναι στο χέρι σου σε ποια ακτή τελικά θα αράξεις

Θυμήσου όμως, για να βρεις αυτή που ζητάς, πρέπει πρώτα να εξερευνήσεις πολλές

Και μπορεί αυτή που αφήνεις πίσω σου, να είναι αυτή που σου αξίζει

Κι όμως, εσύ δεν προσπάθησες να την κάνεις δική σου,

γιατί δεν προσπάθησες να τη γνωρίσεις

Και η θάλασσα των συναισθημάτων σου θα ναι πάντα η ίδια

Και η διάθεσή της δεν είναι πάντοτε σταθερή

Κοίτα το βυθό , όχι την επιφάνεια

Κοίτα αυτό που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά

Η ΚΑΘΕ ΣΟΥ ΕΠΙΛΟΓΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ.

ΓΙ ΑΥΤΟ ΜΑΘΕ ΚΟΛΥΜΠΙ ΚΑΙ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ

ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ,

ΜΕΙΝΕ ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΞΕΡΕΙΣ

(ΜΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΣΤΕΡΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΗΣΕΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΙΣΩΣ ΝΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ Σ΄ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ )

 

Η Γαρυφαλιά Γερογιάννη είναι φοιτήτρια στο τμήμα διακόσμησης του Τ.Ε.Ι. Αθήνας. «Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό του Πηλίου. Εδώ και ένα χρόνο ζω στην Αθήνα , η οποία καθημερινά μου δίνει καθημερινά αφορμές για ανάγκη έκφρασης. Πιστεύω ότι όλες οι μορφές τέχνης αποτελούν ένα μέσο για να εκφράζουμε τις ανησυχίες μας απέναντι στη ζωή και τους προβληματισμούς μας για την καθημερινότητα .»

 

Η «Πεντάμορφη» και το «Τέρας» μέσα μας | Της Δανάης Φαίδρας Θωμαΐδου

«Τα ωραία πράγματα δεν αντέχουν την περιγραφή» Γουσταύος Φλωμπέρ.*

Αναρωτιέμαι: Πώς ορίζεται το ωραίο και πώς το άσχημο; Πώς ταξινομούνται; Πώς περιγράφονται;

«Όλα έχουν ομορφιά, αλλά δεν την βλέπουν όλοι», έλεγε  ο Κομφούκιος. Πόσο  αντικειμενική  είναι η ερμηνεία, λοιπόν,   που δίνει  το ανθρώπινο μάτι  όταν καταγράφει το είδωλο;

Ανακαλώ  στη μνήμη μου  τις Αρχές Φιλοσοφίας – ναι, των μαθητικών χρόνων- όπου στο κεφάλαιο για την Τέχνη σημειώνεται ότι  το ανθρώπινο μάτι δεν είναι  απλώς ένας  φωτογραφικός φακός  που μπορεί να συλλαμβάνει την πραγματικότητα  «όπως είναι».

Ο τρόπος παρατήρησης,  αλλά και οι διαθέσεις,  τα συναισθήματα, του παρατηρητή , διαμορφώνουν  τις πολλές και διαφορετικές όψεις  αυτής της  «αντικειμενικής» πραγματικότητας.

Άλλωστε το μυαλό μας, ο νους μας δεν έχει τη δομή ενός  παθητικού δέκτη  εντυπώσεων  καθώς δουλεύει με τα στοιχεία που παίρνει από τις αισθήσεις, φιλοτεχνώντας την εικόνα και την απεικόνιση  του «έξω κόσμου». Και «εκεί έξω» είμαστε όλοι, και είναι όλα.

«Δεν υπάρχει κανένα λάθος στις αισθήσεις- είναι η φαντασία σας που σας παραπλανά. Αυτή καλύπτει τον κόσμο όπως αληθινά είναι, με ό,τι φαντάζεστε πως είναι αυτός – κάτι δηλαδή που υπάρχει ανεξάρτητα από εσάς κι ωστόσο ακολουθεί πιστά τα κληρονομικά ή επίκτητα πρότυπά σας. Υπάρχει μια σοβαρή αντίφαση στη στάση σας, που δεν τη βλέπετε και η οποία είναι η αιτία της θλίψης.» γράφει στο «Είμαι εκείνο» ο Ινδός φιλόσοφος Σρι Νισαργκάνταττα Μαχαράτζ.

Με αυτές τις σκέψεις  προσέγγισα την Melanie Gaydos, που αποτελεί «γρανάζι» στην βιομηχανία της μόδας, χωρίς να πληροί το στερεότυπο του «αγγέλου»…

Την πλησίασα όχι τόσο για να αποσπάσω  μια σοκαριστική, αποκαλυπτική συνέντευξη –μια απλή συζήτηση έκανα μαζί της, εξαιτίας και των αυστηρών ορίων που μου έθεσε λέγοντας «αρνούμαι την εικόνα που δημιουργούν οι άλλοι για εμένα» – αλλά για να σκεφτώ, να σκεφτούμε  το κάτι παραπάνω.

Η ίδια και η εικόνα της, στην ανθρώπινη διάστασή της, είναι η αφορμή και  το μήνυμα… και όχι το “αισθητικό ήθος” ανθρώπων των Media που εμπορεύονται τις “ιδιαιτερότητες” στο Χρηματιστήριο του θεάματος και των χαμηλών ενστίκτων.

Την ευχαριστώ.

*Υ.Γ. “Μια ψυχή μετριέται με το μέγεθος της επιθυμίας της”, λέει σε ένα άλλο απόφθεγμά του ο Γουσταύος Φλωμπέρ (1821-1880) , ο συγγραφέας του αριστουργηματικού μυθιστορήματος “Μαντάμ Μποβαρύ”.

Η “κατάκτηση” της Melanie δείχνει –τουλάχιστον- ότι οι επιθυμίες της δεν βυθίστηκαν στον βούρκο αλλά άνθισαν στις όχθες του ορμητικού ποταμού που με ευκολία θα μπορούσε να τις έχει  παρασύρει. Όχι, δεν είναι ήρωας. Αλλά όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι που βρίσκονται ανάμεσά μας, γίνονται –ακόμα και άθελά τους- η αφορμή για να ανοίξουμε λίγο παραπάνω το διάφραγμα του … φωτογραφικού νου μας για να μπει περισσότερο φως! Για εκείνους, ωστόσο,  που βλέπουν τον κόσμο με μίζερο “μισό μάτι”, θυμίζουμε ένα ακόμα απόφθεγμα του Φλωμπέρ : “Κάντε μορφασμούς πίσω από την πλάτη μου : ο πισινός μου σας κοιτάζει!”

mel8

Ποια ήταν τα όνειρά σου, σαν παιδί;

Ήθελα να γίνω μπαλαρίνα  ή βιβλιοθηκάριος αλλά περισσότερο από όλα καλλιτέχνης.

Έχεις βιώσει τον ρατσισμό  εξαιτίας των ιδιαίτερων εξωτερικών χαρακτηριστικών σου και αν ναι πως τον αντιμετώπισες;

Ναι, φυσικά, όταν ήμουν νεότερη δεν καταλάβαινα γιατί ο κόσμος μου  φερόταν διαφορετικά και  μερικές φορές ένοιωθα λυπημένη για τους ανθρώπους που σκέφτονται με αυτό τον τρόπο για άλλους ανθρώπους ή ακόμα και για τους εαυτούς τους. Είναι πολύ “μικρόμυαλο” και περιοριστικό.  Σκέφτομαι καλύτερα από αυτό και δεν δίνω σημασία στις μεμονωμένες περιπτώσεις ανθρώπων. Εύχομαι τα καλύτερα για τους ανθρώπους και ελπίζω να μάθουν με τον καιρό και ίσως η ζωή τους θα γίνει καλύτερη επίσης.

mel7

Έχεις δηλώσει σε συνέντευξή σου ότι η γιαγιά σου επικροτούσε τον τρόπο που ντυνόσουν  / το στυλ σου από μικρή. Θα μπορούσες να πεις ότι εκείνη σου έδωσε δύναμη και έμπνευση για να ασχοληθείς με τον χώρο της μόδας;

Η γιαγιά μου πέθανε όταν ήμουν μικρή αλλά ναι, νομίζω  ότι στον λίγο χρόνο που μοιραστήκαμε όταν ήμουν νέα γυναίκα και μάθαινα για την τέχνη, την μόδα και την θηλυκότητα, πάτα μου έδινε κουράγιο και μου “πέρασε” την όμορφη υπέροχη πλευρά του στυλ ως προτεραιότητα.

Τι ρόλο παίζει η αγάπη στην ζωή σου; Είναι κινητήριος δύναμη για ό,τι κάνεις;

Η αγάπη είναι φυσικά πολύ σημαντικό και ισχυρό κίνητρο για οτιδήποτε στη ζωή μου. Το πάθος είναι αυτό που μετράει περισσότερο για εμένα και είναι πραγματικά μια κατευθυντήρια γραμμή  για κάθε δημιουργικότητα.

mel6

Πότε και πως κατάφερες να μπεις στον χώρο της μόδας, που ως επί το πλείστον, κινείται στο στενό πλαίσιο της κοινώς αποδεκτής ομορφιάς;

Πάντα με ενέπνεε η φωτογραφία της μόδας  και μέσα από τις προσωπικές καλλιτεχνικές δουλειές μου  αυτόματα  έκλινα προς αυτήν,  πειθαρχώντας στο ύφος των φωτογράφων  που  ήλπιζα να συνεργαστούν μαζί μου ή να με φωτογραφήσουν .

Για εμένα είναι θέμα σκληρής δουλειάς και  φιλοδοξίας . Έτσι αργά ή γρήγορα πάντα παίρνω αυτό που θέλω!  Δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στην κοινωνία και στα δεδομένα της περί  ομορφιάς. Συνήθως αντιπαθώ τις ερωτήσεις σχετικά με αυτό, γιατί η καλλιτεχνική ζωή μου (δηλαδή όλη μου η ζωή) δεν αποτελεί κομμάτι μιας κοινωνίας αλλά κομμάτι του εαυτού μου.

Πως κρίνεις τα κοινωνικά πρότυπα ομορφιάς και αισθητικής που προωθεί η βιομηχανία της μόδας;

Νομίζω ότι είναι ανόητα και κινούνται  στο πλαίσιο της  υλιστικής κοινωνίας και της οικονομίας.

mel4

Τι είναι ομορφιά για εσένα;

Ομορφιά είναι η φύση και η αυθεντικότητα της ύπαρξης.

Τι απαντάς στους επικριτές σου, σε όσους δυσκολεύονται να αποδεχτούν την εικόνα σου και σε όσους θεωρούν ότι “εκμεταλλεύεσαι ” την ιδιαιτερότητά σου προς όφελός σου;

Δεν με ενδιαφέρουν. Δεν θα έλεγα το παραμικρό και δεν θα πω. Θα μπορούσα να “διαλαλώ” ό,τι θέλω σχετικά με το τι πιστεύω για εκείνους αλλά δεν μπορώ να λέω στους άλλους τι και πως να σκέφτονται.  Λυπάμαι που το κάνουν εκείνοι.

mel3

Ποια θεωρείς κορυφαία στιγμή στην -μέχρι τώρα- καριέρα σου;

Πριν λίγους μήνες έγινα εξώφυλλο σε ένα περιοδικό μόδας στο Βερολίνο, στο Kaltblut  με θέμα το noire.  Ήταν πολύ όμορφο και πήρα σπουδαία ενθάρρυνση.

Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδιά σου ;

Απλά να συνεχίσω να κάνω όσα κάνω. Να απολαμβάνω την ζωή, να ασχολούμαι με την μόδα και την υποκριτική. Ίσως ξεκινήσω κάποια δική μου παραγωγή αλλά… ποιος ξέρει; Κρατώ το μυαλό μου ανοιχτό.

Ποιο είναι το “μότο” σου ;

Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο, ίσως κάτι σαν «ζήσε όσο πάει…»

(ΛΙΓΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ)

Η Melanie Gaydos, είναι επαγγελματίας μοντέλο. Γεννήθηκε στο Κονέκτικατ και ζει στην Νέα Υόρκη. Έχει σπουδάσει Καλές τέχνες, σχέδιο και ζωγραφική, και η τελευταία σχολή από την οποία αποφοίτησε είναι το Pratt Institute. Λατρεύει την φωτογραφία και την μόδα. Θεωρεί την Kate Moss την Merilyn Monroe της εποχής μας. Σαν έφηβη άκουγε ροκ μουσική, και εντελώς συμπτωματικά το 2012 κλήθηκε από το συγκρότημα Rammstein να συμμετάσχει στο videoclip του τραγουδιού «Mein Hearz brennt». Πριν λίγα χρόνια προσέγγισε έναν φωτογράφο που θαύμαζε και κάπως έτσι ξεκίνησε η πορεία της ως μοντέλο.

Η Δανάη Φαίδρα Θωμαΐδου αν και τα τελευταία 8 χρόνια εργάζεται ως δημοσιογράφος σε τηλεοπτικό κανάλι, σχεδόν πάντα,  συστήνεται ως «δημοσιογράφος» (εντός εισαγωγικών) για λόγους που μόνο εκείνη ξέρει.  Ονειρεύεται να διευρύνει τους… επαγγελματικούς ορίζοντές της  & σε ένα εκατομμύριο άλλους δημιουργικούς τομείς. (ντοκιμαντέρ, κασκαντέρ, ανιματέρ, κοκ)  Λατρεύει τους αγαπημένους της (ανθρώπους & σκύλους),  τα ταξίδια, τα μπαχάρια, τις σβούρες, τα μεταλλικά κουτιά, τον M.Χατζηδάκη  & τα blues.  Όποτε  “συννεφιάζει” επικίνδυνα ακούει το “Ain’t got no … I got life” της Nina Simone & αναθαρρεί. Τελειώνοντας, αναρωτιέται γιατί γράφει αυτές τις αράδες σε τρίτο πρόσωπο. Γιατί…;!

 

Να’ μαι λοιπόν. | Της Μαριάννας Τζιράκη

Να’ μαι λοιπόν.

Ήρθα για το ραντεβού μας.

Απόψε όλα είναι ήρεμα… και εσύ δείχνεις προθυμία να με ακούσεις.

Μακριά από τον κόσμο και «τις πολλές συνάφειες».

Εσύ… και εγώ.

Ήδη η μουσική σου έχει αρχίσει να με μαγεύει, να με γαληνεύει.

Και να! Με μια αναπάντεχη κίνηση έρχεσαι κοντά μου και με ξαφνιάζεις.

Μόνο πλάι σου μπορώ να νιώσω γαλήνια.

Ξέρω πως με την σιωπή μου θα με καταλάβεις…. Δεν χρειάζεσαι εσύ λόγια.

Το μόνο που αρκεί είναι το άγγιγμά σου.

Αποφασίζω και έρχομαι πιο κοντά σου.

Ακουμπώ δειλά το χέρι μου πάνω σου και εσύ ανταποκρίνεσαι.

Ο αέρας φυσάει ευχάριστα το πρόσωπό μου.

Τίποτε περισσότερο παρά μόνο εσύ, εγώ, ο ουρανός και ο αέρας.

Τύλιξέ με. Απόψε σε έχω ανάγκη.

Το ξέρω πως με καταλαβαίνεις….

Οι αφροί σου σκάνε στην ακτή απαλά… δεν θέλουν να ενοχλήσουν καθώς σου μιλάω…

Ένα «σσσς» λένε …. Και πάει λέγοντας. Το ένα κύμα μετά το άλλο λένε «σσσς».

Αχ … θάλασσά μου. Μόνο εσύ με καταλαβαίνεις.

Πόση ανάγκη σε έχω απόψε…

Μόνο μέσα σου μπορώ να εξαγνιστώ, να καθαγιαστώ…..

Να αφεθώ στα κύματά σου να με νανουρίσεις… να με παρηγορήσεις…

Αχ θάλασσά μου… απόψε αγκάλιασέ με.

Κάνε με να ξεχαστώ… και μες στον ρυθμό σου να χαθώ.

 

 

Η Μαριάννα Τζιράκη μένει στο Ρέθυμνο της Κρήτης. Είναι φοιτήτρια φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης.

«Στο πανεπιστήμιο έμαθα να συνομιλώ με την ποίηση, να μπαίνω στην ψυχοσύνθεση του ποιητή και να νιώθω τρομερή ευχαρίστηση όταν ο εκάστοτε ποιητής εκφράζει την ψυχή και τα συναισθήματά μου.

Η συγγραφή κειμένων με συναρπάζει. Πριν λίγα χρόνια, ένιωθα πως οι άλλοι μπορούσαν να εκφράσουν καλύτερα από μένα τα συναισθήματα μου και αυτό με προβλημάτισε.

Πήρα την απόφαση να αρχίσω ερασιτεχνικά να γράφω αυτά που νιώθω. Προσπαθώ ακόμα να τα βάλω σε τάξη και να τα τιθασεύσω. Ο στόχος μου είναι να τα καταφέρω.»

Αέρας και φωτιά | Της Νατάσσας Αναγνώστου

Τυχαίε αναγνώστη,

μην ψάξεις σε κλισέ παραμύθια

και δακρύβρεχτες ιστορίες.

Ένα μαύρο φόρεμα και δυο πράσινα μάτια

όλα κι όλα.

Ούτε θεοί, ούτε δαίμονες τριγύρω.

Δυο άνθρωποι μονάχα με αέρα και φωτιά.

Άγνωστε περαστικέ,

μη μείνεις στις λεπτομέρειες,

μην παρασυρθείς από τις βαρύγδουπες δηλώσεις.

Δες τον κόκκινο ουρανό πάνω από τα κεφάλια τους,

την επικίνδυνη ένταση στον αέρα πλάι τους.

Ούτε απαγορευμένα, ούτε αδιέξοδα τριγύρω.

Δυο άνθρωποι μονάχα με αέρα και φωτιά.

Περίεργε επισκέπτη,

μη γυρεύεις αρχή και τέλος.

Δεν γράφτηκαν ποτέ.

Κύκλος ατέρμονος η αγάπη τους

κι άμα μπορέσεις σπάσ’τον.

Ούτε εγκλήματα, ούτε προδοσίες τριγύρω.

Δυο άνθρωποι μονάχα με αέρα και φωτιά.

 

Η Νατάσσα Αναγνώστου είναι ηθοποιός και όταν δεν ασχολείται με το θέατρο γράφει! Για τα πάντα! Για ο,τι κάνει την ψυχή της να ηρεμεί και το πνεύμα της να πετάει.

Είναι απόφοιτος  της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών του Ναυπλίου και έχει εκδόσει μια ποιητική συλλογή.

Νατάσσα Αναγνώστου Facebook Profile

Βράδια ανήσυχα. | Της Σταυρούλας Σίμου

Η ζωή σου, μια σειρά από επιλογές.

Άλλες σωστές, άλλες λανθασμένες. Άλλες τις μετανιώνεις, άλλες όχι.

Η ζωή σου, μια σειρά από στιγμές.

Άλλες όμορφες, άλλες άσχημες. Άλλες τις αναπολείς, άλλες θες να τις ξεχάσεις.

Βράδια που κάθεσαι και ξαγρυπνάς, στριφογυρνώντας στο κρεβάτι. Σκέψεις πολλές σου τυραννάνε το μυαλό. Άγχος, προβληματισμοί. Κόκκινα μάτια, μαύροι κύκλοι. Αϋπνίες, δάκρυα, εκνευρισμός.

Ευτυχία. Μια συνεχής προσπάθεια.

Ευτυχισμένος, λένε, είναι αυτός που τα βράδια κοιμάται ήρεμος. Χωρίς σκέψεις. Χωρίς βάσανα.

Και τότε τι; Δεν είσαι ευτυχισμένος;

Είναι δυνατόν να κοιμάσαι πάντα χωρίς σκέψεις;

Ευτυχία, μια σειρά από στιγμές.

Μια συνεχής προσπάθεια προσωπικής γαλήνης.

Να κυνηγάς τα ήρεμα βράδια, που πέφτεις στην αγκαλιά του Μορφέα σαν ερωτευμένο ανθρωπάκι.

Ίσως έτσι είναι καλύτερα. Να προσπαθείς, να έχεις κίνητρο, να έχεις στόχους, να κυνηγάς.

Ότι κάνεις να το κάνεις με πάθος. Με ένταση, με όρεξη.

Σημασία δεν έχει μόνο ο προορισμός, αλλά και η διαδρομή.

Να αγαπάς την κάθε σου στιγμή. Και την εύκολη και την δύσκολη. Και αυτή που μετά θες να ξεχάσεις. Να την ζεις.

Η ζωή μπορεί να είναι μικρή, αν όμως είναι γεμάτη είναι, λένε, αρκετή.

Ζήσε έντονα. Μάθε να δίνεις. Να μοιράζεσαι.

Να γελάς δυνατά και να κλαίς με λυγμούς.

Να μην φοβάσαι να είσαι μόνος. Να περνάς και μόνος σου καλά.

Κι εκείνα τα βράδια που ξαγρυπνάς και σκέφτεσαι, ίσως έχουν κι εκείνα νόημα.

«…δε πειράζει που δε σου ‘ρθε η ζαριά, τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα…»

Εγώ λέω να ζούμε αυθόρμητα. Χωρίς «πρέπει», χωρίς «να».

Κάνε ότι θες, ότι σε εκφράζει.

Γούσταρε τη ζωή σου. Γούσταρε τον εαυτό σου.

Αποδέξου την ζωή σου όπως είναι και με όσα έχει.

Μετά άλλαξε ότι δε γουστάρεις.

Και που ξέρεις;

Ίσως εκείνο το βράδυ ερωτευτεί κι εσένα ο Μορφέας.

Ίσως τότε, νιώσεις κι εσύ ευτυχισμένος…

 

 

Η Σταυρούλα Σίμου σπουδάζει Οικονομικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.

«Ξεκίνησα να γράφω ασυναίσθητα, είχα απλά την ανάγκη να τα πω κάπου. Είναι ωραίο να εκφράζεσαι δημιουργώντας. Νιώθεις τόσο γεμάτος!

Ονειρεύομαι… να δω ξανά την σπίθα, την φλόγα, την όρεξη για πράγματα μεγάλα στα μάτια των νέων!»

 

Το όνειρο. | Της Θέτιδας Θαλασσινάκη

Αραδιάζεις πεντέξι γραμμές

σε κόλλα λευκή.

Και θαρρείς πως όλο το βάρος του κόσμου

κάνει φτερά.

Και είναι οι σκέψεις μαύρες σα μελάνι,

μα παίρνουν  μορφή χρωματιστή

σα γίνουν σχέδια στο χαρτί.

Αφηρημένη ζωγραφίζω δίπλα σε λόγια.

Σαν να πασχίζω τις λέξεις μου πράξη να κάνω, μαγικά.

Ανοίγει ένα παράθυρο το μυαλό,

αεράκι μπαίνει μέσα, φρέσκο, τρυφερό.

Μυρίζει νυχτολούλουδο ο αέρας

κι εσύ, ταξίδι ξεκινάς του νου,

αφήνοντας πίσω το φως της μέρας.

Κι όπως μια θέα μαγική πνίγει τη θλίψη,

γίνεται ο κόσμος μοναχά μία σταλιά

κι όλα τα άσχημα σου μοιάζουνε μικρά.

Θυμάσαι εκείνη τη βραδιά ;

Μα πως να τη ξεχάσεις..

Που ο ουρανός λαμπύριζε στα μάτια..

και ψιθυρίζαμε ευχές χαζεύοντας τα άστρα,

κάθε ένα έπεφτε γοργά

σα να ‘θελε να κλέψει λιγάκι

από ‘κείνη την αγκαλιά.

Όνειρο νύχτας μαγικής,

εκείνες οι στιγμές,

οι δυνατές, που ζεις..

Ο ένοικος | Του Ξενοφώντα Ποτόπουλου

Το υπέροχο καλοκαίρι στο Λονδίνο φτάνει σιγά σιγά στο τέλος. Τα πάρκα αρχίζουν και αδειάζουν για ν’ ανταμώσουν το Φθινόπωρο σιωπηλά. Τα ματάκια των σκανδαλιάρηδων υπομονετικά θα περιμένουν την Άνοιξη για νέες περιπέτειες.

Αυτές τις μέρες έχω αναλάβει να βρω σπίτι για ενοικίαση σε μια οικογένεια με δυο υπέροχα παιδάκια. Η απόφαση είναι αμετάκλητη. Θα αναζητήσουν το μέλλον τους στο Λονδίνο. Το Ελληνικό εκθαμβωτικό τοπίο θα σμίξει με την καταπράσινη εμπορική αρένα της Αγγλίας. Το χρέος μου ξεπερνάει τα στενά επαγγελματικά όρια γιατί στο πρόσωπο τους θυμάμαι την δική μου αγωνία για το άγνωστο. Η γλυκιά θλίψη που σε ανταμώνει σαν πατήσεις το πόδι σου στην Λόντρα, όπως την αποκαλούσε ο Καζαντζάκης, είναι η απελευθέρωση από την σιωπηλή υποταγή σου στην ευτυχία.

Οι όροι για ενοικίαση είναι σκληροί. Ο μηνιαίος μισθός στην Αγγλία πρέπει να είναι 2,5 ή 3 φορές μεγαλύτερος από το ενοίκιο. Εναλλακτικά ζητείται εγγυητής κάτοικος Αγγλίας με εισόδημα τριπλάσιο του ενοικίου. Και αν όλα αυτά είναι μακρινά, 6 ενοίκια μπροστά μπορούν να είναι δυνατό χαρτί για την σύναψη συμφωνίας.

Εδώ το μέλλον ανατέλλει διαφορετικό. Η δουλειά και οι κόποι ανταμείβονται. Η διάθεση είναι διαφορετική. Υπάρχει κάτι στην ατμόσφαιρα που σε προδιαθέτει να σκεφτείς, να ψάξεις, να γίνεις καλύτερος σε αυτό που κάνεις. Έχεις το πλεονέκτημα του μετανάστη. Διακατέχεσαι υποσυνείδητα από την ιδέα «να τα καταφέρω». Προσπαθείς περισσότερο από τον Άγγλο. Αυτός το αντιλαμβάνεται, σε κοιτάει στα μάτια με υπερηφάνεια και φεύγει. Η μοίρα του είναι η Μεγάλη Βρετανία.

Οι Έλληνες φτάνουν σωρηδόν. Ο Ελληνισμός θα ανθίσει και μια νέα σκέψη θα πεταχτεί να ταξιδέψει πίσω. Ο πόνος είναι κάλπικος, πολλές φορές λυτρωτικός. Η νοσταλγία προσπαθεί να βατεύσει το παρόν. Άλλοτε τα καταφέρνει, άλλοτε πάλι σβήνει στα μάτια μιας όμορφης κοπέλας.

Η νύχτα σαν γλυκάνει το μυαλό πελώρια πράγματα φαντάζεται, και εγώ θα κοιμηθώ στου γιασεμιού την πόρτα.

 

Ο Ξενοφών Ποτόπουλος είναι γεννημένος στην Θεσσαλονίκη και ασχολείται  με το γράψιμο συστηματικά από το 2005. Άνεργος για αρκετά χρόνια και απογοητευμένος από την οικονομική και ηθική επικρατούσα κατάσταση στην Ελλάδα, αποφάσισε, τον Ιανουάριο του 2010, να φύγει για το Λονδίνο, για μια καινούρια ζωή.

Σήμερα, έπειτα από σχεδόν τέσσερα χρόνια, είναι σύμβουλος ακινήτων, και αν όλα πάνε καλά, σε λίγο καιρό θα εκδόσει στην Ελλάδα το πρώτο του μυθιστόρημα.

Ξενοφών Ποτόπουλος Facebook Profile

Θύμα. | Της Νίκης Ταγκάλου

Κι άμα νιώθω πως πεθαίνω, τότε θα σε έχω ολοκληρωτικά μέσα μου.

Όταν θα χάνω την αναπνοή μου και τα μάτια μου θα κλείνουν, όταν θα τρέμει η καρδιά μου, όχι από τον χτύπο της αλλά από την νοσταλγία της, όταν θα μιλάω χωρίς να ακούγομαι σε κανέναν εκτός από εσένα…

Τότε μόνο θα ζω με την δική σου ανάσα.

Και την μοναξιά του κόσμου όλου θα την κλείσεις μέσα στις χούφτες σου και εμένα μέσα στην αγκαλιά σου και δεν θα γυρνάει τίποτα άλλο γύρω από εμάς.

Γυναίκα λέγομαι, όχι γιατί έτσι γεννήθηκα, αλλά γιατί έτσι ξέρω να ζω, να προσφέρω, να αγαπώ!

Και εσένα σε διάλεξα γιατί μπορείς να μετατρέπεις την μελαγχολία μου σε έρωτα, να την ακουμπάς πάνω σου και να τσακίζεται η θλίψη, να τρέχει να κρυφτεί πίσω από τα παράθυρα.

Μου χαμογελάς και  νιώθω πως μπορώ επιτέλους να κλείσω τα βλέφαρά μου και να κοιμηθώ σαν βρέφος, να κλείσω τα βλέφαρά μου και να χαίρομαι που βλέπω όνειρα.

Να τα ανοίγω το πρωί και να νιώθω ευτυχία γιατί ζω μέσα στα όνειρα που μου χαρίζεις.

Λυτρώνομαι σε κάθε άγγιγμα σου κι ας ξέρω ότι αυτή η εξάρτηση δεν θα μου βγει σε καλό.

Άσχημο πράγμα ο εθισμός, σε σκοτώνει και σε ξαναγεννά στο λεπτό.

Δεν προλαβαίνεις να χαρείς, δεν προλαβαίνεις να κλάψεις.

Όμως και μια ζωή χωρίς εθισμούς και πάθη τι να την κάνεις;  Άγευστη και άοσμη σαν φαγητό χωρίς αλάτι.

Όταν είμαι μόνη μου σκέφτομαι τι μου λείπει και όταν είμαστε μαζί σκέφτομαι αν θα μπορούσα χωρίς εσένα. Απάντηση δεν υπάρχει …

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα, κυνηγάμε τον έρωτα απεγνωσμένα και μόλις τον βρούμε κάνουμε τα πάντα να τον εξοντώσουμε και το παίζουμε και θύματα.

Πριν γίνουμε όμως θύματα απολαμβάνουμε …

Θέλω να ξεπηδώ μέσα από κάθε σκέψη σου, να τρυπώνω και στην πιο τρελή σου επιθυμία, να είμαι η αναρχία στο μυαλό σου και τότε … ας με αποκαλέσουν “θύμα”, δεν θα το αρνηθώ… θα το γουστάρω γιατί θα είμαι ένα ερωτευμένο θύμα!

 

Η Νίκη Ταγκάλου γεννήθηκε το 1975 στον Πειραιά όπου και ζει μέχρι σήμερα.

Ολοκλήρωσε τις σπουδές της σε σχολή Φωτογραφίας κι εργάστηκε για έναν χρόνο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως φωτογράφος. Έκτοτε δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα ασχολούμενη με τις Δημόσιες σχέσεις.

Η «Μάχη Ερώτων» αποτελεί την πρώτη της συγγραφική προσπάθεια, ( σε μορφή e-book ) η οποία μεταφράστηκε στα Αγγλικά και κυκλοφόρησε σε Αμερική, Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Ιαπωνία, Κίνα, Καναδά, Βραζιλία και Ινδία !

H δεύτερη ποιητική συλλογή “Ψυχές από Μολύβι”  διατίθεται δωρεάν στο internet αποκλειστικά από την http://texni.org/

( http://texni.org/literature/item/31-psyxes-apo-molyvi ).

Τον Σεπτέμβριο του 2013 κυκλοφορεί σε έντυπη μορφή η ποιητική συλλογή “EΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΙΩΠΗΣ” από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.

Άπειρες δημοσιεύσεις της σε διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά.

Εχει τιμηθεί επίσης :

-ΒΡΑΒΕΙΟ “ΣΟΦΟΚΛΗΣ” στον 1o Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης “ΜΑΝΩΛΗ ΑΛΥΓΙΖΑΚΗ”

στο Ιnternational Art Academy

-Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ στα ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ 2013

-Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ στα ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ 2013

 

http://nikitagaloupoetry.blogspot.gr/

https://www.facebook.com/nefeli12

«Έχουμε ανάσες» | Της Ευδοκίας Παπακρίβου

Έγινε η αγκαλιά μου λουλούδι

Κι ο κόσμος μου χαμόγελο

Πήγα ως τα σύννεφα

Συνάντησα την ευτυχία και ξεδίψασα

Έγινα κόσμος τους και χαρά τους

Έγιναν ζωή μου και συγκίνηση

Χάδια στο πρόσωπό μου εκατοντάδες βλέμματα

Χάδια στο σώμα μου εκατοντάδες λόγια

Ο χρόνος έφυγε μα ήρθε άλλος

Μείνανε ψυχές που δεν ξεχνάνε

Και το παντοτινό καρτερεί ακόμη

Δες..

Έχουμε δάκρυα-ζωντανές αναμνήσεις

Έχουμε καρδιές που γελάνε

Έχουμε με λαχτάρα προσμονή

Έχουμε όνειρα

Έχουμε ανάσες

Έχουμε φωτεινό ουρανό

Έχουμε ζωή..

Γι’ αυτό κι εγώ θα υψώσω το ποτήρι μου

Και θα ευχηθώ στην υγειά σου

Να γίνει ο κόσμος σου χαμόγελο κι η αγκαλιά σου λουλούδι.. για ΠΑΝΤΑ!

 

Η Ευδοκία Παπακρίβου είναι απόφοιτη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

«Γράφω από την εφηβεία και ερέθισμα μπορεί να γίνει οτιδήποτε.. ο μεγαλύτερός μου φόβος και η μεγαλύτερή μου αγάπη.. η βροχή, ο αέρας, τα σύννεφα.. ακόμη και μια γέρικη φιγούρα στην άκρη του δρόμου..»

Ακροβάτης. | Της Γαρυφαλιάς Γερογιάννη

Αυτό είσαι ,

Ένας ακροβάτης

Με σκοινί τα συναισθήματά σου,

Στο τσίρκο της ζωής .

Και με κοινό ;

Το κοινό σου εσύ το διαλέγεις

Άλλοτε στις θέσεις υπάρχεις μόνο εσύ

Άλλοτε πάλι επιτρέπεις και σε άλλους να παρακολουθήσουν την προσπάθεια

Κάποιοι απλά παρακολουθούν, απαθείς και αμέτοχοι

Κάποιοι άλλοι σε βοηθούν , κάποιοι προσπαθούν να σε ρίξουν

Μα ό, τι και να κάνουν, στο σχοινί είσαι μόνο εσύ

Μόνο που εσύ, ακροβάτη του μυαλού σου, δίνεις παράσταση μόνο για τη ζωή

Τη ΔΙΚΗ σου ζωή

Και είτε σταθείς, είτε πέσεις ,σίγουρα την επόμενη φορά θα γνωρίζεις περισσότερα .

Μα το σκοινί θα μένει εκεί

Και εσύ απλά θα αυξάνεις με τον καιρό την εμπειρία σου

μέσα από τη γνωριμία με τον εαυτό σου.

 

 

Η Γαρυφαλιά Γερογιάννη είναι φοιτήτρια στο τμήμα διακόσμησης του Τ.Ε.Ι. Αθήνας. «Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό του Πηλίου. Εδώ και ένα χρόνο ζω στην Αθήνα , η οποία καθημερινά μου δίνει καθημερινά αφορμές για ανάγκη έκφρασης. Πιστεύω ότι όλες οι μορφές τέχνης αποτελούν ένα μέσο για να εκφράζουμε τις ανησυχίες μας απέναντι στη ζωή και τους προβληματισμούς μας για την καθημερινότητα .»

 

Λόγια ψυχής.| Της Μάγδας Μπακούση

Αυτή η θλίψη, που δε τη βλέπει κανείς. Αυτή η φωνή μέσα σου που δεν την ακούνε.

Θες να φωνάξεις ,να φωνάξεις με όλη σου τη δύναμη όσα νιώθεις. Να τα βγάλεις επιτέλους από μέσα σου. Ξέρεις όμως πως δεν μπορείς. Όλοι θα σε κατακρίνουν και θα γελάσουν μαζί σου. Μόνο εσύ νιώθεις; Μόνο εσύ βλέπεις τη θλίψη στον κόσμο που ζεις; Μόνο εσένα κατακλύει κάθε στιγμή αυτή η μοναξιά; Αυτή η τάση για φυγή;

“Θέλω να φύγω, να φύγω μακριά από αυτόν τον τόπο. Να μη βλέπω τα γεμάτα μίσος πρόσωπά τους ,τους σιχάθηκα!” Τα μόνα λόγια που έχεις στο μυαλό σου… Τα μόνα λόγια που ψιθυρίζεις, που καλύπτουν έστω και για λίγο τους λυγμούς σου.

Ρίχνεις νερό στο πρόσωπό σου. Άφθονο. Μήπως και εξαφανίσει τα δάκρυα. Μήπως και σε ξυπνήσει από τον εφιάλτη που ζεις εδώ και καιρό… Δε το κάνει όμως. Τίποτα δεν μπορεί να διώξει αυτό το συναίσθημα. Ή έτσι σου φαίνεται τουλάχιστον.

Γιατί κανείς δε σε νιώθει; Ούτε ο άνθρωπός σου δε ξέρει τι σε πνίγει. Μην τον κατηγορείς, δε φταίει. Είναι φυσιολογικός άνθρωπος. Ζει τη στιγμή χωρίς να σκέφτεται το μετά. Ενώ εσύ; Εσύ σκέφτεσαι το παραμικρό, ασχολείσαι μέχρι και με τις μικρότερες λεπτομέρειες. Αυτές που δεν κάνουν καμία διαφορά. Γιατί; Εσύ έχεις το πρόβλημα. Μα ούτε εσύ φταις. Ο κόσμος σε έκανε έτσι… Να. Πάλι τα ρίχνεις στον κόσμο! Με τον κόσμο τα έχεις βάλει και ύστερα με τον εαυτό σου που δεν κάνει αρκετά για να τον αλλάξει.

Χάνεσαι ξανά μέσα σε αυτά που γράφεις… Πόσο θλιβερό να είναι άραγε,που το μόνο πράγμα που σε “ακούει” είναι ένα χαρτί; Ένα λευκό χαρτί χωρίς ψυχή. Που δεν μπορεί να σου δώσει απαντήσεις… Αλλά νιώθεις να σου στέκεται περισσότερο από τον άνθρωπο. Και αυτό γιατί πολύ απλά δε σε κοιτάζει με βλέμμα έτοιμο να κρίνει αρνητικά ό,τι θα πεις. Δε σε αποδοκιμάζει.

Θέλεις να διώξεις τη θλίψη, τον φόβο, τη μοναξιά, τον θυμό, το μίσος. Να διώξεις οτιδήποτε σου χαλάει τη ζωή. Μικρή δεν είναι άλλωστε; Πολύ μικρή για να κάθεσαι να χαλιέσαι για “ανθρώπους” .

ΘΕΣ, αλλά φαντάζει δύσκολο. Ίσως και αδύνατο. Αδύνατο γιατί… Γιατί δεν είναι άνθρωποι αυτοί!  Άνθρωπος λέγεται εκείνος που μοιράζεται,που κατανοεί και βοηθά τον διπλανό του στα άσχημα. Αυτό σου φταίει. Η έλλειψη από Ανθρώπους!

Τι θα κάνεις; Μπορείς άραγε να τους αλλάξεις; Όχι. Δεν είσαι σούπερ ήρωας, ούτε Θεός. Αυτό είναι το πιο θλιβερό λοιπόν: Πρέπει μόνοι τους να καταλάβουν πως έχουν καταστρέψει την έννοια “Άνθρωπος” .

Άρα μέχρι να το καταλάβουν, εσύ πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό το συναίσθημα. Πορεύσου με αυτό. Ειδάλλως θα χαθείς…

 

 

Η Μάγδα Μπακούση είναι γεννημένη το 1997. «Πάντα είχα σκέψεις και συναισθήματα που ήθελα να καταγράψω,έτσι πήρα την απόφαση και άρχισα να γράφω ό,τι με απασχολεί.. Θα ήθελα να ασχοληθώ με αυτό στο μέλλον με την ελπίδα αυτός ο κόσμος να αλλάξει.»

Facebook:Magda Mpakousi

blogger: http://vathiathalassa.blogspot.gr/

Ραντεβού με μια Προφήτισσα. | Της Μαριάννας Τζιράκη

Τέλη Αυγούστου και η πόλη αρχίζει να αδειάζει. Όλα μπαίνουν σιγά σιγά σε έναν ρυθμό. Οι τουρίστες αραιώνουν. Η ζέστη βέβαια καλά κρατεί αλλά το παν είναι πως αρχίζουν όλα να ηρεμούν. Μια τέτοια περίοδο, απαλλαγμένη από τον πολύ τουρισμό είπαμε με την Έλενα Βουλουμπασάκη, την πιο μικρή σε ηλικία εκδότρια στο Ρέθυμνο να μιλήσουμε για κείνη και τα όνειρά της.

«Θα συναντηθούμε στην παλιά πόλη, έξω από τον εκδοτικό μου οίκο. Μα δεν θα μείνουμε εκεί. Η συνέντευξη θα ήθελα να γίνει σε ένα πολύ αγαπημένο μου μέρος». Πιστή στο ραντεβού με περίμενε στις 7 ακριβώς στην οδό Τομπάζη σε ένα μικρό στενό του Ρεθύμνου με ένα τεράστιο χαμόγελο. Περπατήσαμε λιγάκι ώσπου φτάσαμε στον προορισμό μας. Ένα αρκετά επιβλητικό και συνάμα γραφικό αρχοντικό του 14ου -15ου  αιώνα ήταν το μέρος που είχε επιλέξει η Έλενα. «Εδώ είμαστε». Δεν με εξέπληξε καθόλου.. Ήταν ό, τι έπρεπε.

Θα αναρωτιέται λοιπόν κανείς πώς μια νέα κοπέλα επιχειρεί σε τέτοιους δεινούς καιρούς να ξεκινήσει κάτι τόσο τολμηρό και δύσκολο. Να δημιουργήσει δηλαδή από την αρχή έναν εκδοτικό οίκο. Για την Έλενα πρωταρχικός στόχος της ήταν και είναι η ανάδειξη της πόλης της. Άλλωστε κυρίαρχο χαρακτηριστικό των βιβλίων της είναι πως κάπως, κάπου, κάποτε οι ήρωες έχουν καταγωγή ή σχετίζονται με το Ρέθυμνο. «Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Αγαπώ την πόλη μου και την πονάω. Θέλω να πάει μπροστά και από την μεριά μου θα κάνω ό,τι μπορώ για να την αναδείξω».

profitisa1

 

Πώς όμως από την θεωρία φτάνουμε στην πράξη; Η πορεία της συνοψίζεται ως εξής: Σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων, όμως στην πορεία συνειδητοποίησε πως αυτό το επάγγελμα δεν την έκανε ευτυχισμένη επαναλαμβάνοντας αρκετές φορές στην συζήτησή μας πως «δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια !».

Όλα ξεκίνησαν όταν η Αιμιλία Ανδριώτη, η πρώτη δασκάλα της Έλενας της έδωσε να διαβάσει δοκιμαστικά το πρωτότυπο ενός βιβλίου που ήθελε να εκδώσει. Μέσα στην πίεση της καθημερινότητάς της η Έλενα ενθουσιασμένη γυρνούσε τις σελίδες του βιβλίου και δίχως πολλά πολλά με το που το τελείωσε αποφάσισε να κάνει ό,τι και η ηρωίδα: Να ανοίξει τον δικό της εκδοτικό οίκο. «Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν το περίμενε. Ακόμα και όταν το ανακοίνωσα στους δικούς μου δεν το πίστευαν».

Το βιβλίο αυτό αποτέλεσε για την Έλενα το εισιτήριο για μια καινούργια ζωή, για ένα νέοξεκίνημα. Η ίδια έλεγε και ξανάλεγε πως δεν το έχει μετανιώσει στιγμή καθώς το πιο βασικό πράγμα που άλλαξε στην ζωή της είναι το πόσο χαρούμενη και γεμάτη νιώθει το πρωί που σηκώνεται για να πάει στην δουλειά της.

Και ο τίτλος; Ποια είναι τελοσπάντων η προφήτισσα;

Πίσω από αυτόν τον μυστηριώδη τίτλο κρύβεται η ίδια η εκδότρια καθώς όπως είπε «χρειάζεται και μια έκτη αίσθηση για αυτό το επάγγελμα. Να ξέρεις πριν από τους άλλους ποιο βιβλίο είναι καλό». Από την άλλη, η επωνυμία «η Προφήτισσα» επιλέχθηκε από την Έλενα τιμής ένεκεν για το βιβλίο Αρπαγή, ο ένοχος  που την ενέπνευσε. Το βιβλίο αυτό αποτελεί τετραλογία. Το δεύτερο μέρος έχει τίτλο Αρπαγή, η προφήτισσα.

Αποφασίζουμε να συνεχίσουμε την συζήτησή μας περπατώντας μέσα στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Ζητάω λοιπόν από την Έλενα να μου απαριθμήσει τα βασικά χαρακτηριστικά των βιβλίων που εκδίδει και να μου πει ποιο είναι εκείνο που τα κάνει να ξεχωρίζουν. «Αρχικά να αναφέρω πως τα βιβλία που εκδίδω καλύπτουν όλες τις απαιτήσεις και τα γούστα των αναγνωστών. Μπορεί κάποιος να θέλει να διαβάσει ένα ρομαντικό βιβλίο ή ένα βιβλίο που να περιέχει ίντριγκα, ή στοιχεία αστυνομικού μυθιστορήματος. Επιπρόσθετα, υπάρχουν βιβλία τα οποία προτείνουν νέες επαγγελματικές κατευθύνσεις καθώς επίσης και προτάσεις για αξιοποίηση και ανάπτυξη σημείων της πόλης του Ρεθύμνου που έχουν μείνει ανεκμετάλλευτα. Τα βιβλία μου απευθύνονται σε όλα τα είδη αναγνωστών, είτε σε πιο απαιτητικούς είτε σε εκείνους που απλά θέλουν να διαβάσουν ένα βιβλίο για να ξεχαστούν και να χαλαρώσουν».

profitisa2

 

Επίσης μου ανέφερε την ιστορία που κρύβεται πίσω από το κίτρινο λουλουδάκι που αποτελεί σήμα κατατεθέν του εκδοτικού οίκου. Τα κίτρινα τριαντάφυλλα είναι τα αγαπημένα της Έλενας. Αυτό όμως που κάνει τόσο ξεχωριστό το συγκεκριμένο τριαντάφυλλο είναι το ότι σχεδιάστηκε από την μικρότερη αδελφή της Μαρία.

Δίχως να καταλάβουμε πώς πέρασε η ώρα φτάσαμε έξω από τον εκδοτικό οίκο. Την ρωτάω λοιπόν αν αυτήν την τοποθεσία την επέλεξε τυχαία. Και όμως όλα παίζουν το ρόλο τους.. και τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η Έλενα ήθελε οπωσδήποτε το γραφείο να είναι μέσα στην παλιά πόλη. «Δεν ήθελα να βρίσκεται πουθενά αλλού, παρά μόνο εδώ. Να ‘ξερες τι χαρά παίρνω κάθε πρωί όταν μπαίνω σε αυτό το μέρος, σαν να είμαι σε άλλη εποχή βλέποντας όλα αυτά τα παλιά Βενετσιάνικα κτήρια .Είναι μαγεία! Παλιά εδώ βρίσκονταν τα περισσότερα γραφεία δικηγόρων, γιατρών, υπήρχαν ράφτες, μαγαζιά. Ήταν το πιο κεντρικό σημείο της πόλης. Μα τώρα όπως βλέπεις έχει ρημάξει και δεν υπάρχουν πολλά καταστήματα». Φαίνεται πως έβαλε στόχο να γυρίσει τον χρόνο πίσω και να καταστήσει και πάλι την οδό Τομπάζη όπου στεγάζεται ο οίκος της, στενό «των γραμμάτων» όπως αποκαλούνταν την παλιά εποχή.

Αποχαιρετώ την Έλενα με πολλές σκέψεις στο μυαλό μου. Μια τόσο νεαρή κοπέλα αποφάσισε να τα βάλει με τους καιρούς και να δημιουργήσει μια επιχείρηση με τόσες ευθύνες. «Να μην φοβόμαστε!» Έτσι μου είπε. «Πρέπει να πατήσουμε γερά στα πόδια μας. Να πασχίσουμε και να μοχθήσουμε. Μόνο έτσι θα τα καταφέρουμε. Αλλά το πιο βασικό είναι να μην φοβόμαστε».

 

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τους συγγραφείς αλλά και τα βιβλία του οίκου «Η Προφήτισσα» μπορείτε να τα αναζητήσετε:

Στην ιστοσελίδα : www.iprofitissa.com

Στο facebook: εκδόσεις «Η προφήτισσα»

Στο email: [email protected]

 

Ευχαριστούμε πολύ το ξενοδοχείο Venetoγια την φιλοξενία του (www.veneto.gr)

Μόνο για απόψε. | Της Νατάσσας Αναγνώστου

Απόψε έλα σιωπηλός.

Άνοιξε αποφασιστικά την πόρτα και έλα καταπάνω μου.

Μην με μαλώσεις, μην με κοιτάξεις καν πατρικά.

Έλα μόνο δίπλα μου.

Μην πεις λέξη, σε παρακαλώ.

Φτάνει με τις αδίστακτες λέξεις.

Κάθησε μόνο κοντά μου.

Πέρνα τα χέρια σου γύρω μου,

ή καλύτερα χώσε με στην αγκαλιά σου.

Να απασφαλιστεί το στόμα μου στο λαιμό σου.

Να σε μυρίσω και να κλάψω.

Γοερά, σαν παιδί που του σπασε το παιχνίδι του.

Κάνε οτι δεν βλέπεις τα λάθη μου, τα σπρωξα όπως όπως

απόψε κάτω από το κρεβάτι.

Σε ξορκίζω , μην πεις λέξη.

Μόνο η απαρηγορήτη ανάσα μου να ακούγεται.

Εσύ μείνε σιωπηλός. Μόνο για απόψε.

Μη με κρίνεις και μη μου θυμώσεις.

Ζέστανε με με το αρωμά σου και δάνεισε μου μερικά φιλιά σου,

να μπαλώσουν τις πληγές μου.

Μη με πιέσεις για ευθύνες.

Μιλήσαμε, τα βρήκαμε. Θα τις πάρω.

Όλες.

Μόνο για απόψε, φτιάξε μια φυλακή με το κορμί σου και κλείδωσε με μέσα.

Από αύριο θα μεγαλώσω, θα δεις.

Μόνο σκέπασε με γιατί φοβάμαι.

Ψέμματα.

Τρέμω.

Τα χέρια μου, τα πόδια μου, το στόμα μου, τα μάτια μου.

Με τρέμω.

Εσύ, που δεν με φοβάσαι, εσύ που δεν λογαριάζεις από δαίμονες και στοιχειά,

έλα απόψε και σώσε με.

Πάρε τα απέραντα, τα αξόδευτα, τα ουράνια,

και δως μου λίγη γη να πατήσω, από αυτήν που έχεις μπόλικη,

να ξεφοβηθώ.

 

 

Η Νατάσσα Αναγνώστου είναι ηθοποιός και όταν δεν ασχολείται με το θέατρο γράφει! Για τα πάντα! Για ο,τι κάνει την ψυχή της να ηρεμεί και το πνεύμα της να πετάει.

Είναι απόφοιτος  της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών του Ναυπλίου και έχει εκδόσει μια ποιητική συλλογή.

Νατάσσα Αναγνώστου Facebook Profile

Η δύσβατη διαδρομή της ζωής σου. | Της Αντωνίας Ταχματζίδου

Άσε το παρελθόν στην άκρη και προχωρά στο δικό σου δρόμο.

Στο δρόμο που θα επιλέξεις!

Μη μετανιώνεις για πράγματα που δεν έχεις κανει.

Απλά αν σου δοθεί η ευκαιρία ξανά

Άρπαξε τη!

Μην σκέφτεσαι τι θα σου φέρει το αύριο!

Ζήσε τη στιγμή ζήσε το παρόν!

Και όλα θα κυλήσουν όπως πρέπει να γίνουν!

Πότε δεν γίνεται κάτι χωρίς να υπάρχει λόγος!

Πάντα κρύβεται κάτι από πίσω!

Μην αφήσεις ποτέ τη ζωή να φύγει από τα χέρια σου!

Χαμόγελα και όλα θα καλυτερέψουν!

Σκέφτεσαι πότε θα είμαι καλύτερα και όμως κάποια  στιγμή όλα θα στρώσουν!

Η υπομονή πληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο!

Προχώρα στο δρόμο που εσύ επιλέγεις.

Με τα δικά σου όνειρα!

Για τα δικά σου τα θέλω!

Να μην μετανιώνεις ποτέ για κάτι!

Υπήρχε λόγος και έτσι σου το έφερε η ζωή!

Με τις δικές σου επιλογές θα δημιουργήσεις το δρόμο σου!

Και αν επέλεξες λαθος πόρτα?

Και τι εγινε στο τελος υπαρχει μια έξοδος.

Και μόλις βγεις διάλεξε την επόμενη!

 

Κάθε επιλογή δημιουργεί τη διαδρομή σου!

 

Η Αντωνία Ταχματζίδου γεννήθηκε στη Γερμανία και μεγάλωσε στην Ελλάδα.

«Γράφω από 14 χρόνων και με τα διηγήματα και τα ποιήματα μου μπορώ και εκφράζω τα συναισθήματα μου και όλα όσα δεν μπορώ να πω με λόγια!

Δίχως αυτό είναι σαν μην αναπνέω.»