Моя Игра (ήρθε η ώρα μου) | Tης Ελένης Παρχαρίδου

Ζω κι εγώ μαζί με όλους μου τους φίλους σ' αυτή την εποχή που όλα αναλύονται

και τίποτα δε μένει κρυφό.

Δεν υπάρχει κομματάκι γης, αέρα ή θάλασσας όπου να μπορείς να κρύψεις κάτι ή να κρυφτείς

Κι εμένα μ' αρέσει τόσο να κρύβομαι..

Έτσι λοιπόν, για το παιχνίδι και μόνο κρύβομαι πίσω από τις κακές μου λέξεις

Κρύβομαι πίσω από τις φωτογραφίες μου όταν με δείχνουν να κάνω ζημιές 

Κρύβομαι και πίσω από τα λερωμένα από τα χρώματα χέρια μου, 

από τις ιστορίες που φαντάζομαι αλλά δεν τις λέω, γιατί κι αυτές τις κρύβω

Δε φαίνομαι πουθενά, όχι δεν είμαι εγώ αυτή εκεί που κρύβομαι..

Φωτογραφία 53 "Μπροστά στο θησαυρό μας"

Θα με πείτε παράλογη, αλλά αυτό που κάνω είναι ανάγκη, όχι κάποιου είδους λόξα
Σε αυτή τη συνήθεια έβαλε το χέρι της η οικογένειά μου.

Καταγόμαστε, ο αδερφός μου κι εγώ από μια οικογένεια πολύ πλούσια, στον κύκλο μας, ιδιαίτερα αγαπητή. Είμαστε συλλέκτες.

Γενιές τώρα μαζεύουμε αντικείμενα, εδέσματα, ζώα. Στα παλιά χρόνια μάλιστα, λέγεται ότι ήμασταν έμποροι, από τη μεριά της γιαγιάς μου και καλλιτέχνες από τη μεριά του παππού μου. Οπότε, οι περίεργες συνήθειές μας είναι φυσικό να φτάσουν σε αυτό το σημείο. Εξάλλου, δεν κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να ακολουθούμε το δρόμο των γονιών μας, μεγαλώνοντας το θησαυρό μας.

Η φωτογραφία μας αυτή, είναι η μία και μοναδική που επιτρέψαμε να αποκαλύψει τα πολύτιμα που βρίσκονται στην κατοχή μας. Κάποιοι, θα πουν ότι είναι παντελώς άχρηστα, κάποιοι άλλοι όμως, δεν ήταν μία η φορά που προσπάθησαν να πάρουν το θησαυρό μας.

Το μόνο που έφυγε από αυτό το σπίτι, είναι ένα γάντι. Μόνο αυτό.
Το άλλο γάντι το φοράω μια εγώ και μια ο αδερφός μου. Ανάλογα, ποιος θα βγει από το σπίτι. Γιατί πρέπει να σας πω ότι δε βγαίνουμε σχεδόν ποτέ από το σπίτι, για να μην αφήνουμε τα υπάρχοντά μας στο έλεος των κλεφτών.

Όμως τώρα τελευταία άρχισαν οι σωροί να χαμηλώνουν, σαν άμμος που χύνεται σιγά σιγά.

Δεν είπα τίποτα στον αδερφό μου. Για να μην τον τρομάξω. Φοβάται εύκολα και πρέπει να τον προστατεύω.

Αποφάσισα να μένω ξάγρυπνη και να προσέχω τα παράθυρα και την πόρτα. Κανείς ποτέ δεν μπήκε κι ούτε προσπάθησε να μπει, όμως η άμμος εξακολουθούσε να λιγοστεύει. Έβαλα αλυσίδες παντού, λουκέτα και κλειδαριές, όμως ούτε αυτό βοήθησε. Τότε θύμωσα κι αγόρασα γεράκια να πετάνε μέσα στα δωμάτια. Τα τάιζα με ζωντανούς αρουραίους, αλλά χωρίς κανένα όφελος. Τότε θύμωσα πολύ!

Έφερα λιοντάρια για να φάνε τα γεράκια και μετά άρχισα να κυνηγάω τα θηρία γιατί μου ήταν πια άχρηστα. Όμως, το σπίτι δε σταμάτησε να αδειάζει κι όλα μου έφταιγαν, ακόμα ακόμα κι ο αδερφός μου. Άρχισα να του μιλάω και να του φέρομαι απότομα, όπως ποτέ δεν ήθελα! Κι αυτός ο βλάκας δεν έλεγε τίποτα.. Τόσο καλός ήταν

Έγινε ο εχθρός που με φρόντιζε και μ' αγαπούσε πιο πολύ από ποτέ κι αυτό με θύμωνε ακόμα περισσότερο! Τον σιχαινόμουν! Μαζί και όλο το σπίτι! Όλη τη γενιά μου! Όμως δεν μπορούσα να παρατήσω τίποτα.. Τι θα ήμουν από δω και πέρα, αν όχι όλα αυτά;

Τις τελευταίες μέρες, έμειναν μόνο λίγοι κόκκοι σκληρής άμμου στο πάτωμα, που παραμέριζε ακόμα και τη σκόνη. Ένας πόλεμος είχε νικηθεί κι εμείς ήμασταν τα θύματα. Σιχαμένο σπίτι! Του έβαλα φωτιά. Έδιωξα τον αδερφό μου και φόρεσα το γάντι. Ψήθηκα ζωντανή μέσα στα δέντρα. Έβλεπα τον αδερφό μου να κοιτάζει απαθής να σχεδιάζω το πάτωμα καρβουνιασμένη.

"Δεν έχεις να πεις τίποτα, αδερφέ;" του φώναξα

"Δεν ξέρω, Ελένη" μου είπε κάπως ανήσυχα

"Έχω δύο πράγματα να πω, αλλά νομίζω πως δε θα βοηθήσει καθόλου την κατάσταση και θα σε συγχύσουν περισσότερο.. Πρώτον, νομίζω οτι έκαψες το φαΐ και δεύτερον είμαι εδώ και κάτι μήνες τυφλός για να μπορέσω να βρω που είναι η κουζίνα και να κατεβάσω την κατσαρόλα απ' τη φωτιά.."

Πήρα τη σκούπα και το φαράσι, με σκούπισα και με πέταξα στα σκουπίδια να μη με βλέπω

Η Ελένη Παρχαρίδου γεννήθηκε στη Μόσχα, στις 17 Νοέμβρη του 1985 από μητέρα Ουκρανή και πατέρα Έλληνα.

2003-2007: Σπούδασε ζωγραφική και αγιογραφία στη Σχολή Βυζαντινής Ζωγραφικής της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, με καθηγητές τους Τ. Μισούρα, Κ. Μαρκόπουλο, Γ. Μποζά και Ν. Λιόντα.

2006-2013: Σπούδασε ζωγραφική στο Τμήμα Εικαστικών κ Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με καθηγητές τους Κ. Μορταράκο και Δ. Ζουρούδη.

Ατομικές εκθέσεις

2013   “Моя Игра”, έκθεση ζωγραφικής, Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος

Ομαδικές εκθέσεις

2007   Ομαδική έκθεση τελειοφοίτων, Σχολή Βυζαντινής Αγιογραφίας, Παλαιό Ταχυδρομείο Πειραιά

2011   «40,65^ο Ν 22,09^ο Ε», Συνέκθεση του Κυριάκου Μορταράκου με 7 τελειόφοιτους του 2^ου εργαστηρίου ΑΣΚΤ Θεσ/νικης, Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος, Αθήνα

2012   «Δεύτερο»,  Κέντρο Χαρακτικής Ήλιος, Θεσσαλονίκη

2013   “2 the point”, Αγγέλων Βήμα, Αθήνα