You 're Next or Christine | Του Θανάση Αγγελόπουλου

You 're next, 2011.

Tου Άνταμ Γουίνγκαρντ.

Mαύρη κωμωδία, ταινία τρόμου, ή ένα θρίλερ με σασπένς στην λογική του “Whodunnit”-ποιος είναι δηλαδή ο δολοφόνος;

Όπως και να το δεις, δε θα πέσεις έξω. Όχι επειδή το φιλμ του Άνταμ Γουίνγκαρντ είναι σε σύγχυση, αλλά επειδή ακριβώς συνοψίζει αυτά τα στοιχεία που χρειάζονται για να αποτελέσει το μοντέρνο horror movie με gore πιτσιλιές και αυξομειώσεις κωμικών εξάρσεων που το καθιστούν απενοχοποιημένα αυτοσαρκαζόμενο, αλλά προσθέτει και αγωνία για το ποιος κρύβεται πίσω από τι, και για ποιον ακριβώς λόγο.

Ο Κρίσπιαν με την νέα του κοπέλα, Έριν, επισκέπτονται την γονεική εστία με σκοπό μια οικογενειακή συνάθροιση και την γνωριμία της Έριν με την οικογένεια του αγαπημένου της. Τα άλλα τρία αδέρφια του Κρίσπιαν συγκεντρώνονται και εκείνα στο πλάι των γονιών και στα πλαίσια της ξένοιαστης αυτής οικογενειακής στιγμής, μαζί με τους γκόμενούς-ές τους, όταν ξαφνικά μια ομάδα μασκοφόρων (με μάσκες-φατσούλες γουρουνιών!) εισβάλλουν στο σπίτι και την ζωή τους σπέρνοντας αίμα, τρόμο και θάνατο για ακατάληπτους και ανεξήγητους λόγους. Γουρούνια κανονικά δηλαδή στην τελική...

Αν σε έναν 90s παροξυσμό υπερβολής και λόγω του αυνανιστικού παιχνιδίσματος με το είδος, θεώρησες αριστούργημα το πρώτο “Scream”, τότε με την ίδια υπερβολή θα πρέπει να θεωρήσεις αριστούργημα και το “You 're next”. Με στροφές που σε πάνε από ένα συνηθισμένο λουτρό αίματος σε κλισέ ηχητικές μπάντες που τρομάζουν, από κωμικές ατάκες και υστερικές τσιρίδες σε σεναριακές ανατροπές, από κλεισίματα του ματιού προς αυτό ακριβώς το ελιδος κινηματογράφου σε αλληγορίες για την σύγχρονη (μη) αγία και αμαρτωλή αμερικάνικη οικογένεια. Ο περίτεχνος τρόπος με τον οποίο το φιλμ ενδύεται όλα αυτά, περιλαμβάνει ακόμα και το στήσιμο παγιδών ανάλογων με αυτές που είχε σκαρφιστεί ο μπόμπιρας του “Μόνος στο σπίτι” σε μια απέλπιδα προσπάθεια αποτροπής εισβολής σαλεμένων μασκοφόρων σε αυτό! Σε τέτοιο επίπεδο, σίγουρα ό,τι καλύτερο έχεις δει από την εποχή του πρώτου “Σε βλέπω”.

Ενώ τα σχόλια πάλι που κρύβονται στον πυρήνα της ταινίας για την αλλοτρίωση της φαμίλιας δεν είναι πολύ μακριά από αυτά ενός καλλιτεχνικού φιλμ, όπως για παράδειγμα ο “Κυνόδοντας” (!), χωρίς μάλιστα να παραλείπονται τα πολιτικά στολίσματα στο φόντο, ή η σκιαγράφιση στρατόκαυλων ιδεώδων και των δημιουργημάτων τους. Ο Γουίνγκαρντ τα χωράει όλα στο θανατηφόρο μπλέντερ του και σε κρατά τσιτωμένο στην άκρη του καθίσματος.

YΓ. Η παρουσία της Μπάρμπαρα Κράμπτον, μιας ηθοποιού που έχει τιμήσει τον φιλμικό τρόμο και τα b-movies των 80s με την σέσουλα, στον ρόλο της μητέρας...

Αν πάλι δεν έχει όρεξη να πληρώνεις για να τρομάξεις αλλά το προτιμάς κατ' οίκον, πάρε μια γεύση από ένα old-time-classic:

Christine, 1983.

Tου Τζον Κάρπεντερ.

Έχοντας μόλις ολοκληρώσει μια αλληλουχία από τρία αριστουργήματα στην μορφή του φιλμικού τρόμου και των συμβολισμών του μέσα από την ξεκάθαρα δική του ματιά (“Επίθεση στον Σταθμό 13”, “Η Νύχτα με τις μάσκες”, “The thing”), ο Κάρπεντερ βασίζεται σε ένα βιβλίο του Στίβεν Κινγκ, κάνει τις μικρομετατροπές του, και παραδίδει το δημοφιλέστερο έργο του, και κατά την γνώμη πολλών φαν, ίσως και το καλύτερό του.

Η Κριστίν είναι μια κλασική 50s Κάντιλακ, μια αντίκα. Μόνο που όπως κάθε θηλυκό με προοπτικές femme fatale, μπορεί να αποβεί μοιραίο και επικίνδυνο για τους άντρες που θα εμπλακούν μαζί του. Η Κριστίν δρα αυτόβουλα, υπεραγαπά τον κάτοχό της, έχει πραγματική φαντασία στο πώς να εκδικηθεί και να σπείρει θανατικά, είναι κτητική και χαρακτηρίζεται από εκδικητική μανία. Αν το δούμε από την οπτική του Στίβεν Κινγκ, δεν διαφέρει πολύ από την πραγματική γυναίκα-πρωταγωνίστρια του επίσης δικού του, “Misery”.

Aπό την άλλη, μεταφερόμαστε στα 70s, όπου ο Άρνι (Κιθ Γκόρντον) είναι κλασικός φλώρος κολλεγιόπαις. Με γυαλιά, παρθένος, θύμα bullying από σκληροτράχηλους συμμαθητές του, παίζει σκάκι και για όλα όσα τον αφορούν αποφασίζουν οι γονείς του. Όλα θα αλλάξουν όταν θα γνωρίσει την Κριστίν. Η αγάπη τους θα είναι υπερβατική και μοιραία, ο Άρνι θα ρίξει γκόμενα την νεοφερμένη κούκλα του σχολείου (στο ρόλο η Αλεξάντρα Πολ, η Στέφανι δηλαδή από το “Baywatch”), θα αραιώσει τις σχέσεις με τον μορφονιό κολλητό του, θα -προσπαθήσει να- το παίξει cool, και θα βγάλει τα γυαλιά γιατί το μάτι του πλέον γυαλίζει. Αλίμονο αν του πειράξεις την Κριστίν. Και αλίμονο αν της πειράξεις τον Άρνι.

Ένας ύμνος στο rock 'n' roll, με χαρακτηριστικές μελωδίες από Λιτλ Ρίτσαρντ και Μπάντι Χόλι μέχρι Ρόλινγκ Στόουνς να ακούγονται από το αναλογικό ραδιόφωνο της Κάντιλακ κατά την εκτέλεση των ποικιλοτρόπων δολοφονιών της, ένα κλασικό δείγμα κινηματογραφικού 80s τρόμου που ενώνει την αγορίστικη ιστορία ενηλικίωσης με την μεταφυσική ιστορία ενός μηχανοκίνητου δολοφόνου, αλλά και την ανάγκη της κοινωνικής αποδοχής με την επίσης αγορίστικη φετιχιστική εμμονή με τα αυτοκίνητα. Κάρπεντερ στα καλύτερά του.